Margier (opera): Różnice pomiędzy wersjami

=== Akt I ===

'''''Obraz pierwszy:''''' Sala w zamku Pullen. Po bitwie z [[Zakon krzyżacki|Krzyżakami]] odbywa się uczta, w czasie której Litwini dziękują bogom za zwycięstwo i wychwalają męstwo Margiera, któremu udało się pokonać wroga i wziąć do niewoli jednego z najznamienitszych rycerzy teutońskich, Ransdorfa. Wszyscy chcą go zobaczyć. Książę każe wprowadzić jeńca, który swą nieustraszoną postawą zdobywa sympatię córki litewskiego wodza, Egle. Margier zapowiada Ransdorfowi, że nie minie go straszna kara i zarzuca, że Krzyżacy, pod płaszczykiem szerzenia wiary chrześcijańskiej, urządzają napady i grabieże. Ku zaskoczeniu zgromadzonych młody rycerz nie błaga o litość. Książę, poruszony odwagą jeńca, gotów jest złagodzić karę, ale lud – powołując się na sądy boże – domaga się śmierci Ransdorfa. Wówczas Egle zwraca się z błagalną prośbą do boga [[Perkun]]a, by uchronił jeńca. Ransdorf spodziewając się rychłej śmierci wspomina ukochaną matkę, którą chciałby zobaczyć po raz ostatni, chociażby we śnie. Nie obawia się jednak śmierci, gdyż woli umrzeć z rąk pogan, niż żyć pohańbiony. Lutas oznajmi mu, że Egle stara się wyjednać łaskę u ojca.

 

'''''Obraz drugi:''''' Nad brzegiem Niemna, pod dębem. Ransdorf zwierza się Lutasowi z budzącego się uczucia do Egle, która właśnie nadchodzi w gronie dziewcząt śpiewając pieśń o Ransdorfie. Młodzi spotykają się i Ransdorf wyznaje księżniczce swoje uczucia, mówiąc, że gotów jest znieść niewolę by tylko być blisko niej. Dziewczyna jest przerażona, gdyż i ona uświadamia sobie, że go kocha. Nie decyduje się jednak na podobne wyznanie, pamiętając, że Ransdorf jest wrogim rycerzem. Ransdorf odchodzi zrozpaczony.