Maksym Rylski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
cd |
cd |
||
Linia 8:
W latach 20. należał do artystycznego ugrupowania «[[Neoklasycy|Neoklasyków]]», które było wówczas krytykowane za [[dekadentyzm]] i oderwanie od ówczesnych potrzeb socjalistycznego życia. W ciągu dziesięciolecia zostało wydanych 10 tomików wierszy, m. in. «ynja dalecziń» ([[1922]]), «Poemy» ([[1925]]), «Kriź burju i snih» ([[1925]]), «Trynadcjata wesna» ([[1926]]), «Homin i widhomin», «De schodjat'sja dorohy» ([[1929]]), a także kilka tłumaczeń, szczególnie w [[1927]] r. tłumaczenie «[[Pan_Tadeusz|Pana Tadeusza]]», które do dziś jest uznawane za najlepsze w ukraińskiej literaturze.
Ponieważ oficjalnie krytykował władzę radziecką, w [[1931]] r. został aresztowany przez [[NKWD]], trafił na rok do więzienia.
Po wyjściu z więzienia [[Ostap_Wysznia|Ostap Wysznia
Po 1931 roku w jego twórczości dochodzi do zmiany - w zbiorze «Znak tereziw» ([[1932]]) ogłosił, że radziecka rzeczywistość jest właściwa, dzięki czemu był jedynym Neoklasykiem, który uniknął stalinowskiego terroru i był zaliczany do grona radzieckich poetów.
Jego twórczość podzieliła się na dwie części: oficjalną i liryczną. W lirycznej części udało mu się tworzyć niezależne od polityki wiersze. Tłumaczył również prace naukowe z [[językoznawstwo|językoznawstwa]]i [[literaturoznawstwo|literaturoznawstwa]].
W latach [[1944]]-[[1964]] był Rylski był dyrektorem Instytutu historii językoznawstwa, folkloru i etnografii Akademii Naukowej Ukrainy. W [[1960]] roku otrzymał Nagrodę Lenina, dwukrotnie (w [[1943]] i [[1950]] [[Nagroda_Państwowa_ZSRR|Państwową Nagrodę ZSRR]].
[[Kategoria:Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego]]
| |||