Michał Wielhorski (generał): Różnice pomiędzy wersjami

Syn [[Michał Wielhorski (kuchmistrz litewski)|Michała Wielhorskiego]], brat gen. [[Józef Wielhorski|Józefa Wielhorskiego]]. Oficer armii austriackiej, kolega pułkowy i przyjaciel ks. [[Józef Poniatowski|Józefa Poniatowskiego]] ze służby w [[Austria|Austrii]], razem walczyli przeciwko Turcji (obydwaj ranni pod Sabacem [[1788]]). Razem weszli do służby w wojsku polskim. brygadier 2 ukraińskiej Brygady Kawalerii Narodowej w stopniu pułkownika. W 1792 generał lejtnant na stanowisku dowódcy 2 Dywizji Ukraińskiej. Walczył w kampanii wołyńskiej. Pobity pod Boruszkowcami.

Prawa ręka Poniatowskiego w [[Wojna polsko-rosyjska 1792|wojnie polsko-rosyjskiej]] w [[1792]], gdzie wyróżnił się w [[Bitwa pod Zieleńcami|bitwie pod Zieleńcami]] ("oskarżany" wraz z ks. Józefem o rozmawianie po niemiecku na polu bitwy).

 

Ponownie z Poniatowskim przybył do Polski aby przyłączyć się do [[Insurekcja kościuszkowska|powstania kościuszkowskiego]] w maju [[1794]], gdzie jako generał lejtnant był dowódcą wojsk [[Litwa|litewskich]] od 4 czerwca, po dymisji [[Jakub Jasiński (generał)|Jakuba Jasińskiego]]. Działania wojenne jakie prowadził na Litwie i w obronie [[Wilno|Wilna]] nie były jednak nazbyt fortunne, brak mu było lokalnego poparcia, jak i energii i charyzmy poprzednika. W wyniku bezczynności utracił [[Wilno]], po czym załamał się i poprosił o dymisję. Walczył jednak później w obronie Pragi.