Wiesław Domasłowski: Różnice pomiędzy wersjami

Syn Feliksa Domasłowskiego, urzędnika [[Ministerstwo Spraw Wojskowych|Ministerstwa Spraw Wojskowych]] i Stanisławy z d. Katner. Dzieciństwo spędził w Warszawie. W 1938 r. , w związku z zatrudnieniem ojca jako urzędnika w [[Wolne Miasto Gdańsk|Komisariacie Generalnym RP w Wolnym Mieście Gdańsku]] rodzina przeprowadziła się do [[Orłowo (Gdynia)|Gdyni Orłowa]]. Okres [[okupacja niemiecka w Polsce 1939-1945|okupacji niemieckiej]] spędził w Warszawie, w [[1942]] r. został wysłany na [[roboty przymusowe]] do [[III Rzesza|Niemiec]]. Brat Lech Domasłowski (ur. 1924) zginął podczas [[powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] w [[1944]] r. jako st. strzelec "Żbik" [[Batalion Zośka|batalionu Zośka]] [[AK]]. , rodzice również zostali wysłani na roboty przymusowe do Niemiec. Po powrocie do kraju w [[1945]] r. zamieszkał z rodziną ponownie w [[Gdynia|Gdyni]], gdzie ukończył [[Jezuici|gimnazjum i liceum OO. Jezuitów]] w Orłowie.

W latach [[1947]]-[[1952]] studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, pracę magisterską pisał pod kierunkiem prof. dr. Witolda Zacharewicza. Z UMK związał całą drogę naukową. Rozprawę doktorską ''Badania nad technologią materiałów do kitowania i rekonstrukcji kamiennych rzeźb i detali architektonicznych'' obronił [[1964]] (promotor prof. dr Ernest Pischinger), przewód habilitacyjny ukończył [[1967]] (rozprawa ''Badania andnad strukturalnym wzmacnianiem kamieni roztworami żywic epoksydowych''), tytuł [[profesor nadzwyczajny|profesora nadzwyczajnego]] zyskał [[1975]], a [[profesor zwyczajny|profesora zwyczajnego]] w [[1989]] r.

W latach [[1968]]-[[1969]] był kierownikiem katedry, następnie, od [[1969]] do [[1979]] i od [[1984]] do [[1987]] r. dyrektorem Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa UMK, w latach [[1978]]-[[1981]] [[prorektor]]em do spraw nauki i współpracy z zagranicą. Od [[1969]] do [[2000]] r. był kierownikiem Zakładu Konserwacji Elementów i Detali Architektonicznych. W latach [[1968]]-[[1985]] kierownik Laboratorium Naukowo-Badawczego Konserwacji Kamienia i Szkła/Laboratorium Naukowo-Badawczego Konserwacji Kamienia [[Pracownie Konserwacji Zabytków|PP PKZ]]. W latach [[1988]]-[[1990]] członek Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do Spraw Kadr Naukowych. Na emeryturę przeszedł w [[1996]] r., jednak nadal przez 11 lat prowadził zajęcia dydaktyczne na uczelni w ramach ½ etatu. Ponadto w latach [[1977]] i [[1979]] prowadził wykłady z [[konserwacja|konserwacji kamienia]] na międzynarodowych kursach [[UNESCO]] w [[Wenecja|Wenecji]], zaś w latach [[1989]]-[[1991]] wykładał na Fachhochschule w [[Kolonia|Kolonii]], gdzie zorganizował specjalizację konserwacji kamienia. Uczestnik licznych [[sympozjum|sympozjów]], członek szeregu stowarzyszeń i rad naukowych, wyróżnianym. in. jako rzeczoznawca [[Ministerstwo Kultury i Sztuki|Ministra Kultury i Sztuki]] ([[1970]]-[[2000]], PP PKZ ([[1969]]-[[1994]]) i [[UNESCO]] (od [[1971]]). Wyróżniany nagrodami i odznaczeniami państwowymi i uczelnianymi, w tym Krzyżem Kawalerski i Oficerskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]. [[Nagrody i wyróżnienia Miasta Torunia|Nagroda Prezydenta Miasta Torunia]] za rok [[2001]].

Głównym tematem badań naukowych jest konserwacja kamiennych obiektów zabytkowych, a także zastosowanie [[żywica|żywic sztucznych]] do celów konserwatorskich. Przeprowadził m.in. rekonstrukcję kilku kamiennych [[pilaster|pilastrów]] w [[Kaplica Zygmuntowska|Kaplicy Zygmuntowskiej]] na [[Wawel]]u w [[Kraków|Krakowie]] oraz - wraz z zespołem - konserwację [[manieryzm|manierystycznego]] kamiennego [[portal]]u [[Dom Eskenów|kamienicy Eskenów]] w Toruniu, wieżyczek [[Ratusz Staromiejski w Toruniu|ratusza w Toruniu]], [[gotyk|gotyckiej]] konsoli z Mojżeszem (pozostałej po figurze [[Piękna Madonna|Pięknej Madonny]]) w [[Bazylika katedralna św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Toruniu|katedrze w Toruniu]], [[romanizm|romańskiego]] portalu ołbińkiego w [[Kościół św. Marii Magdaleny we Wrocławiu |katedrze św. Marii Magdaleny we Wrocławiu]] i wystroju rzeźbiarskiego elewacji [[Ratusz we Wrocławiu|ratusza wrocławskiego]], [[barok]]owych rzeźb na [[Most gotycki w Kłodzku|moście w Kłodzku]] i in., ponadto zajmował się konserwacją [[witraż]]y (w [[1955]] r. został współautorem nowoczesnej metody konserwacji szkła witrażowego, wraz z [[Leonard Torwirt|Leonardem Torwirtem]] i Edwardem Kwiatkowskim) oraz [[drewno|drewna]] (m. in. [[relikwiarz]] [[św. Wojciech]]a w [[Gniezno|Gnieźnie]], gdzie również kierował wykonywaniem kopii [[Drzwi Gnieźnieńskie|Drzwi Gnieźnieńskich]]. W kraju i zagranicą (m. in. [[Bułgaria]], [[Egipt]] ([[Świątynia Hatszepsut]] w Deir-el-Bahari), [[Kambodża]] ([[Angkor Wat]]), [[Macedonia]] (rzymski piec ceramiczny w [[Ochryda|Ochrydzie]], [[Chile]] ([[Moai|kolosy]] na [[Wyspa Wielkanocna|Wyspie Wielkanocnej]]) dokonał szeregu ekspertyz konserwatorskich. Opublikował ponad 100 prac naukowych, promotor ponad 150 [[praca magisterska|prac magisterskich]] i 13 [[doktorat]]ów.