Joshua Pim: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m +pt: |
|||
Linia 5:
W latach 1891-[[1894]] Joshua Pim nieprzerwanie toczył na Wimbledonie decydujące mecze z Wilfredem Baddeleyem. W [[1892]] ponownie przegrał (tym razem we właściwej ''challenge round''), ale w [[1893]] i [[1894]] to on był górą, pierwszy mecz wygrywając w czterech, a drugi w trzech setach. W [[1895]] Pim nie mógł wystąpić w turnieju i tytuł ponownie przypadł Baddeleyowi, który w finale ''All Comers'' pokonał pochodzącego z Australii [[Wilberforce Eaves]]a.
Sukcesy deblowe Pima na Wimbledonie nie zakończyły się na wygranej w 1890. Wprawdzie rok później przegrał w ''challenge round'' z braćmi Baddeleyami (Wilfredem i [[Herbert Baddeley|Herbertem]]), ale w 1893 odzyskał tytuł (ponownie ze Stokerem), po pokonaniu [[Harold Barlow|Harolda Barlowa]] i [[Ernest Lewis|Ernesta Lewisa]]. W 1894 Irlandczycy nie bronili tytułu deblowego. W parze z [[Harold Mahony|Haroldem
Poza Wimbledonem Joshua Pim triumfował trzykrotnie w mistrzostwach Irlandii (1893, 1894, 1895). W połowie [[lata 90. XIX wieku|lat 90.]] zawiesił swą karierę i skoncentrował się na pracy lekarza. Powrócił do tenisa w [[1902]], kiedy niespodziewanie zajął miejsce [[Lawrence Doherty|Laurie Doherty'ego]] w reprezentacji Wysp Brytyjskich w [[Puchar Davisa|Pucharze Davisa]]. Występ reprezentacyjny Pima, pod pseudonimem "Mr X", nie wypadł okazale - przegrał oba swoje mecze, z [[Malcolm Whitman|Malcolmem Whitmanem]] i [[William Larned|Williamem Larnedem]], czym przesądził o porażce Brytyjczyków z Amerykanami.
| |||