Konwersi: Różnice pomiędzy wersjami

 

Termin konwers/konwerska dość szybko zaczął oznaczać zakonnika II kategorii, przeznaczonego przede wszystkim do ciężkich prac i pozbawionego możliwości pełnego uczestnictwa w życiu zakonnym. W środkowym [[Średniowiecze|Średniowieczu]] osoby wstępujące do klasztorów, niezależnie od pochodzenia, w dużej mierze były niewykształcone (nawet osoby pochodzenia szlacheckiego bywały niepiśmienne), przez co nie mogły w pełni uczestniczyć w życiu zakonnym (np. nie znali dobrze modlitw łacińskich, nie potrafili śpiewać [[chorał]]ów, etc.). Równocześnie, z racji często dość zaawansowanego wieku oraz niewielkiej motywacji, osoby te nie mogły uzupełnić wykształcenia (inni zakonnicy wstępowali do zakonów młodo i przez lata kształcili się). Dlatego też zaczęto z nich tworzyć tzw. II Chór, którego członkowie musieli się nauczyć tylko kilku prostych modlitw i pieśni. Zwyczaj ten najdłużej przetrwał w zakonach rycerskich. Warunkiem zostania [[Zakon krzyżacki|Krzyżakiem]] II Chóru było wyuczenie się na pamięć, przez pół roku, trzech modlitw łacińskich w tym: ''Zdrowaś Mario ...'' i ''Ojcze nasz ...''.

W późniejszym okresie w zakonach męskich podział na chóry zaczął zanikać, ponieważ z powodu utraty przez nie dóbr ziemskich nie byli już potrzebni chłopi do uprawy ziemi. W zakonach żeńskich natomiast podział ten w XIX w. nasilił się i przybrał formy podobne do cysterskich. Wynikało to z tego, że zakony żeńskie zaczęły prowadzić masowo takie instytucje, jak szkoły, sierocińce, etc. — okazało się, że potrzeba było stosunkowo nielicznych wychowawczyń i nauczycielek oraz licznych osób obsługi (pranie, sprzątanie, etc.). Dlatego też zakonnice I Chóru („chórowe”) zaczęły pełnić role nauczycielek (tym bardziej, że z racji pochodzenia były wykształcone), podczas gdy liczniejsze zakonnice II Chóru (konwerski) zaczęły zajmować się obsługą. Podział ten istniał do [[Sobór Watykański II|Soboru Watykańskiego II]], który zlikwidował podział zakonów na chóry.

 

[[Oblat]]