George Brown (polityk): Różnice pomiędzy wersjami

W kwietniu [[1947]] r. Brown został parlamentarnym prywatnym sekretarzem Kanclerza Skarbu [[Hugh Dalton]]a. Następnie został parlamentarnym sekretarzem w ministerstwie rolnictwa. W [[1951]] r. został ministrem robót, jednak bez prawa zasiadania w gabinecie. W tym samym roku musiał opuścić stanowisko, gdyż Partia Pracy przegrała wybory parlamentarne. W [[1955]] r. został członkiem laburzystowskiego gabinetu cieni. W [[1956]] r. przegrał wybory na Skarbnika Partii Pracy. W [[1960]] r. został wiceprzewodniczącym partii, pokonując w wyborach [[Frederick Lee|Fredericka Lee]] i [[James Callaghan|Jamesa Callaghana]]. Po nagłej śmierci lidera laburzystów [[Hugh Gaitskell]]a w [[1963]] r. Brown przejął tymczasowo stanowiska lidera Partii Pracy i lidera Opozycji. Wystartował również w wyborach na lidera partii, ale przegrał w nich z Haroldem Wilsonem. Pozostał jednak na stanowisku wiceprzewodniczącego partii.

 

 

Brown zrezygnował dość niespodziewanie w marcu [[1968]] r. Jako przyczynę podawano problemy ministra z alkoholem. Dzień wcześniej miał przyjść pijany na spotkanie z premierem. W [[1970]] r. Brown przegrał wybory parlamentarne w swoim okręgu. Wkrótce potem został kreowany parem dożywotnim jako '''baron George-Brown''' i zasiadł w [[Izba Lordów|Izbie Lordów]]. Z tej okazji zmienił nazwisko na George-Brown. W [[1971]] r. opublikował swoją autobiografię pt. ''In My Way''. W [[1981]] r. przeszedł do [[Partia Socjaldemokratyczna (brytyjska)|Partii Socjaldemokratycznej]].

 

{{DEFAULTSORT:Brown, George}}

[[Kategoria:Ministrowie spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii]]

[[Kategoria:Parowie dożywotni]]

 

{{Link FA|en}}

[[de:George Brown]]

[[en:George Brown, Baron George-Brown]]