Ludwik Ćwikliński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawione linki na przekierowania: PAU na Polska Akademia Umiejętności |
poprawione linki na przekierowania: Uniwersytet Poznański na Uniwersytet im. Adama Mickiewicza |
||
Linia 3:
Był synem organisty kościelnego Wojciecha i Cecylii z Buszkiewiczów. Ukończył gimnazjum w Gnieźnie ([[1870]]), następnie studiował slawistykę na [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytecie Wrocławskim]] oraz historię starożytną i historię filozofii na uniwersytecie w [[Berlin]]ie (1870-1873). W Berlinie jednym z jego wykładowców był [[Theodor Mommsen]]. W 1873 na podstawie pracy ''Quaestiones de tempore, quo Thucydides priorem historiae auae partem composuerit'' obronił doktorat na uczelni berlińskiej. Pracował jako nauczyciel historii i języków starożytnych w gimnazjum w Berlinie (do 1875). W [[1876]] został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego; wykładał filologię klasyczną, archeologię i historię starożytną; kierował II Katedrą Filologii Klasycznej. W [[1879]] otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego (1883/1884, 1891), był prorektorem (1894/1895) i rektorem (1893/1894) Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1876-1902 kierował jednocześnie Komisją Egzaminacyjną dla kandydatów na nauczycieli szkół średnich, a 1879-1902 był konserwatorem zabytków przedhistorycznych w Urzędzie Konserwatorskim we Lwowie. Pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Kursów Akademickich dla kobiet (1896-1899). Wsparł kandydaturę [[Tadeusz Wojciechowski|Tadeusza Wojciechowskiego]] na stanowisko kierownika Katedry Historii Polski na Uniwersytecie Lwowskim (1881); redagował czasopismo "Eos" (1894-1901).
W latach [[1899]]-[[1902]] sprawował mandat posła do parlamentu austriackiego. W 1902 przeniósł się do [[Wiedeń|Wiednia]], gdzie pracował naukowo w Instytucie Archeologicznym. Był jednocześnie kierownikiem Sekcji Szkół Wyższych w Ministerstwie Oświaty Austrii, a w latach 1917-1919 pełnił funkcję ministra oświaty. Ze stanowiska ministra wspierał naukę i szkolnictwo polskie w Cieszyńskiem i Małopolsce. W [[1920]] prowadził wykłady z filologii klasycznej na [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytecie Wileńskim]], a w [[1928]] został mianowany profesorem honorowym [[Uniwersytet
W [[1893]] został powołany na członka-korespondenta, a w [[1904]] na członka czynnego [[Polska Akademia Umiejętności|AU]] (późniejsza PAU). Był również członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1892 członek-korespondent, 1928 członek honorowy), członkiem-założycielem (1893) i wieloletnim prezesem (1893-1939) Polskiego Towarzystwa Filologicznego, członkiem Instytutu Archeologicznego w Wiedniu (od 1902), członkiem Czeskiej Akademii Umiejętności (od 1903), członkiem honorowym Towarzystwa Filozoficznego w Wiedniu (1903). W [[1929]] organizował Zjazd Filologów Klasycznych Krajów Słowiańskich w Poznaniu. Po wybuchu wojny był więziony w obozie koncentracyjnym, następnie przebywał w szpitalu sióstr Elżbietanek w Poznaniu, a pod koniec życia w krakowskim klasztorze ojców Kapucynów, zamienionym na szpital-schronisko dla starców.
| |||