W lipcu [[1870]] r. ogłoszono, że [[konkordat]] zawarty w [[1855]] r. pomiędzy [[Pius IX|Piusem IX]], a cesarzem [[Franciszek Józef|Franciszkiem Józefem]] przestał obowiązywać przestał [[Austria|Austrię]]. Strona [[Austria|austriacka]] uznała, że [[papież]] poprzez postanowienia [[I Sobór Watykański|I Soboru Watykańskiego]], faktycznie zmienił swoje uprawnienia, zmieniając podmiotowość prawną kontrahentów. Postanowiono, więc o zawiązaniu szeregu specjalnych komitetów dążących do wyodrębnienia się autonomicznego kościoła, wydelegowały one swoich przedstawicieli na I Kongres Starokatolików w [[Monachium]]. Po powrocie z kongresu przystąpiono do organizacji własnych, starokatolickich parafii. W [[1877]]r. nastąpiło prawne uznanie Kościoła ze strony państwa, co jednak, zgodnie z ówczesną polityką państwa wobec wyznań, nie dawało Kościołowi pełnej możliwości rozwoju. [[5 czerwca]] [[1879]]r. w [[Wiedeń|Wiedniu]] odbył się I [[Synod]] Kościoła, trzy lata później na zwierzchnika wspólnoty wybrano ks. A. Nittela. Po upadku [[Austro-Węgry|Cesarstwa Austriacko-Węgierskiego]] trzeba było dokonać nowego podziału kościoła. Oprócz [[biskup]]stwa w [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]], powstało w [[1920]]r. [[biskup]]stwo w [[Austria|Austrii]]. Jednak z powodu oporu władz pierwszy biskup starokatolicki został wyświęcony dopiero w [[1924]] roku, a był nim bp Adalbert Schindelar. W latach [[II wojna światowa|II wojny światowej]] kościół ucierpiał i pod względem administracyjnym, jak i personalnym. [[17 listopada]] [[2007]]r. nowym zwierzchnikiem kościoła został wybrany czarnoskóry ks. dr [[Jan Ekemezie Okoro|Johannes Ekemezie Okoro]], pochodzący z [[Nigeria|Nigerii]]. Wybór pochodzącego z [[Afryka|Afryki]] kapłana jest zdaniem [[Starokatolicyzm|starokatolików]], kolejnym dowodem na to, że starokatolicyzm w Austrii jest symbolem integracji, zapraszającego i otwartego Kościoła. Ks. dr [[Jan Ekemezie Okoro]] został wprowadzony wna urząd biskupi [[2 lutego]] [[2008]]r.
