Radioizotopowy generator termoelektryczny: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m HotCat: Usunięto kategorię "Alternatywne źródła energii"
Tsca.bot (dyskusja | edycje)
Linia 16:
Wszystkie te warunki ograniczają liczbę potencjalnych izotopów do 30. Najczęściej są stosowane <sup>238</sup>[[Pluton (pierwiastek)|Pu]], <sup>244</sup>[[Kiur (pierwiastek)|Cm]] i <sup>90</sup>[[Stront|Sr]]. Poza tym używane są <sup>210</sup>[[Polon|Po]], <sup>147</sup>[[Promet|Pm]], <sup>137</sup>[[Cez|Cs]], <sup>144</sup>[[Cer|Ce]], <sup>106</sup>[[Ruten|Ru]], <sup>60</sup>[[Kobalt|Co]], <sup>242</sup>[[Kiur (pierwiastek)|Cm]] oraz izotopy [[Tul]]u. Spośród wymienionych pluton-238 ma najdłuższy czas rozpadu (87,7 lat), stosunkowo wysoką wydajność i najniższe wymagania co do osłon. Tylko trzy izotopy spełniają kryterium niskiej radiacji beta i gamma, potrzebują osłon ołowiowych grubości kilku cm. Pluton-238 wymaga osłony grubości jedynie kilku mm lub wcale (wystarcza po prostu osłona całej baterii).
 
Z tych powodów pluton jest najczęściej używanym izotopem w baterii. W instalacjach naziemnych [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związek Radziecki]] używał strontu-90, który ma krótszy czas rozpadu (29 lat), niższą wydajność i emituje promieniowanie gamma, ale jest dużo tańszy. Używany w pierwszych konstrukcjach polon-210 posiada ogromną wydajność (140 [[Wat|W]] ciepła/[[gram|g]]), ale ma bardzo krótki czas rozpadu (139 dni) i emituje promieniowanie gamma.
 
Izotop <sup>241</sup>[[Ameryk|Am]] był również testowany. Jego okres rozpadu wynosi 432 lata, więc teoretycznie może zasilać baterię przez setki lat. Jednak jego wydajność to około 1/4 wydajności plutonu-238, a poza tym emituje więcej promieniowania gamma. Pod względem wymagań ekranowania (potrzebuje ekranów ołowianych grubości około 2 cm) stawia go to na drugim miejscu po plutonie-238.
Linia 27:
RTG są używane przede wszystkim na statkach kosmicznych, szczególnie tych, które podróżują na tyle daleko od Słońca, że baterie słoneczne nie spełniają swego zadania. Stąd zostały użyte w sondach [[Pioneer 10]], [[Pioneer 11]], [[Voyager 1]], [[Voyager 2]], [[Galileo (sonda)|Galileo]], [[Ulysses]], [[Cassini-Huygens]], [[New Horizons]], [[Program Viking|Viking]] i misjach [[Program Apollo|programu Apollo]] 12-17.
 
[[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związek Radziecki]] wyprodukował także wiele bezzałogowych [[latarnia morska|latarni morskich]] i boi nawigacyjnych zasilanych tego typu bateriami.
 
Miniaturowe wersje baterii były też stosowane w rozrusznikach serca.