Zbroja lamelkowa: Różnice pomiędzy wersjami

Przypuszczalnie wynaleźli ją i rozpowszechnili Asyryjczycy w 1 poł. ostatniego tysiąclecia p.n.e. Zbudowana była z setek podłużnych płytek - zbrojników, niekiedy na górze zaokrąglonych (stosunek ich długości do szerokości wynosił często 5:1). Płytki wykonywane były żelaza, brązu, skóry lub rogu. Każda miała 8-12 niewielkich otworów u dołu, u góry, po bokach i na środku, między którymi przewlekano skórzane rzemienie, sznurki lub drut i w odpowiedni sposób (odmienny dla różnych kultur) łączono z sąsiednimi płytkami w rzędy. Długość owych rzędów zależała od tego, które miejsce miało być chronione. Rzędy te następnie łączono wertykalnie tak, że zachodziły na siebie górnymi krawędziami. To rozwiązanie konstrukcyjne i brak integralnego podkładu skórzanego czy tekstylnego różniło pancerz lamelkowy od łuskowego. Rozcięcie umożliwiające jego założenie znajdowało się z przodu lub po bokach. Pancerz miewał różną długość, mógł też posiadać rękawy. Tego typu pancerze mozna zobaczyć na [[Asyria|Asyryjskich]] reliefach bitewnych z [[Niniwa|Niniwy]] i [[Nimrud|Nimrud]] ukazujących przewagi Asurnasirapli i [[Aszurbanipal| Aszurbanipala]] ([[VIII wiek]]i [[VII wiek]] p.n.e). Używali ich [[Egipcjanie|Egipcjanie]] oraz ciężkozbrojni jeźdźcy [[katafrakci|katafrakci]]. Szybko się rozpowszechniły, wielką popularność zyskały również w centralnej [[Azja|Azji]]. Ich użytkownikami byli jeźdzcy konni armii koczowniczych - zwłaszcza [[Awarowie|Awarowie]], [[Scytowie]], [[Sarmaci]] , [[Mongołowie]] oraz wikingowie.