Józefina Bakhita: Różnice pomiędzy wersjami

Urodziła się w roku 1868 w Olgossie, niedaleko góry Agilere, w prowincji [[Darfur]], w [[Sudan]]ie. Jako kilkuletnia dziewczynka została porwana przez arabskich handlarzy niewolników. To dramatyczne w życiu dziewczynki wydarzenie spowodowało, że zapomniała własnego imienia. Nazwano ją ''Bakhita'', co - nomen omen - znaczy ''mająca szczęście'', ''szczęściara''. Wielokrotnie sprzedawana doświadczyła licznych cierpień m.in. na jej skórze wykonywano nożem tatuaże, a rany zasypywano solą. Jako piętnastolatka została zakupiona przez włoskiego konsula, Callisto Legnaniego, który po kilkudziesięciu miesiącach zabrał ją ze sobą do [[Włochy|Włoch]]. Tam została opiekunką w rodzinie Mariny Turiny Michieli. Ona to widząc dobroć i spokój w Bakhicie oddała ją "do przyuczenia" siostrom [[Kanosjanki|kanosjankom]] (Zgromadzenie Sióstr Córek Miłości Służebnic Ubogich św. Magdaleny z Canossy). Tam otrzymała zgodę na poznanie wiary [[Katolicyzm|katolickiej]], z którą spotkała się już wcześniej. 9 stycznia [[1890]] roku przyjęła [[chrzest]], [[bierzmowanie]] i [[Eucharystia|pierwszą komunię]]. Otrzymała imię [[Józefina]]. Kilka lat później wstąpiła do zakonu. Zgodnie z prawem włoskim nie była już niewolnicą, dlatego też nie wyjechała do [[Afryka|Afryki]], gdy otrzymała taki nakaz od pani Michieli, jej poprzedniej właścicielki. Przez ponad 50 lat życia zakonnego była wierną, pełną miłości, ciepła i troski służebnicą. Do jej obowiązków należały przede wszystkim zadania fizyczne. Była kucharką, szwaczką, praczką czy furtianką. Ta ostatnia funkcja sprawiła, że o jej cieple przekonali się także świeccy spoza murów zakonnych. Wielokrotnie wystawiana na próbę, wyszydzana z powodu swojego pochodzenia okazała się pełną wiary chrześcijanką. Do końca życia pracowała i modliła się w domu zakonnym w [[Schio]]. Zmarła na skutek choroby w [[1947]] roku. Pochowana została trzy dni po swojej śmierci, 11 lutego [[1947]] roku.