Kampania Cromwella w Irlandii: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne |
m Popups: Ujednoznacznienie linku z Cromwell na Oliver Cromwell |
||
Linia 5:
W sierpniu [[1649]] r. Butler próbował zdobyć [[Dublin]], został jednak pokonany przez siły Michaela Jonesa w [[bitwa pod Rathmines|bitwie pod Rathmines]]. Krótko potem w Irlandii wylądował [[Oliver Cromwell]] na czele New Model Army. Co nieudało się Anglikom osiągnąć w przeciągu ośmiu lat wojny, Cromwell dokonał w trzy lata. Sukces Cromwellowi przynieść miała jego doskonale wyposażona i wyćwiczona armia.
Pierwszym celem [[Oliver Cromwell|Cromwell]]a stało się wschodnie wybrzeże, gdzie liczył na wsparcie floty angielskiej. Cromwell obległ miasta Drogheda i [[oblężenie Wexford|Wexford]], w których jego żołnierze dokonali masakr na ludności cywilnej. Następnie wysłał częśc swoich sił w kierunku północnym, gdzie zamierzał wesprzeć działające tam oddziały osadników angielskich, którzy ponieśli porażkę w bitwie pod Lisnagarvey.
W starciu z wyposażonymi w artylerię wojskami Cromwella, siły [[Butler]]a stały na straconej pozycji. Anglicy oblegali jedno miasto po drugim i szybko je zdobywali. Zdobyli między innymi silnie bronione [[oblężenie Waterford|Waterford]]. Wyjątkiem było [[oblężenie Clonmel]] w roku [[1650]], podczas którego Irlandczycy zadali Anglikom duże straty i obronili miasto. W tym samym roku Cromwell powrócił do [[Anglia|Anglii]], powierzając dowództwo Henry'emu Iretonowi. W maju 1650 r. Anglicy pokonali ponownie powstańców w [[bitwa pod Macroom|bitwie pod Macroom]].
| |||