Jan Długosz (taternik): Różnice pomiędzy wersjami

Udzielał się organizacyjnie w życiu [[Klub Wysokogórski|Klubu Wysokogórskiego]], szkoleniach, był też [[ratownik górski|ratownikiem górskim]] (ratownictwu i wypadkom w górach poświęcił m. in. bardzo znane opowiadanie pt. "Kto woła pomocy", I publ. 1958). Stał się także jednym z głównych prekursorów i kierowników wspinaczkowych szkoleń żołnierzy (w trakcie kontroli takiego szkolenia zginął). Mawiano też, że był ostatnim z pokolenia wspinaczy, którzy chodzenie po górach w pełni łączyli ze zżyciem się z góralami i ich pasterskim obyczajem – starzy górale uważali go w pełni za swojego (a po jego śmierci nad jego grobem zaciągnęli honorową wartę). W jednym zaś z ważnych opowiadań Długosz umieścił długie cytaty pisane gwarą ("W dymie watry", znane było ze słyszenia jeszcze za jego życia, opublikowane zostało dopiero w 1994).