Ariel Szaron: Różnice pomiędzy wersjami

Podczas [[Wojna libańska|wojny libańskiej]] w [[1982]] roku doszło do masakry [[PalestyńczycyMasakra w Sabra i Shatila|masakry Palestyńczyków]] w obozach [[Sabra (obóz palestyński)|Sabra]] i [[Szatila]]. Wydarzenia te, w trakcie których zginęło według różnych źródeł od kilkuset do 4000 osób, kosztowały Szarona tekę ministra obrony i doprowadziły do załamania jego kariery politycznej, po tym jak Izraelczycy wzięli udział w kilkusettysięcznych manifestacjach przeciwko jego osobie.

Badania opinii publicznej pokazywały jednak, że ponad 2/3 Izraelczyków popierało plan Szarona. Taką też proporcją głosów (64:44) przyjął [[Knesset]] pierwszą część planu, dotyczącą odszkodowań dla wycofanych osadników. Zostało to przez sporą część międzynarodowej opinii publicznej uznane za historyczny ruch ze strony władz Izraela, które zdały się zamanifestować tym samym gotowość trwałego wycofania z części ziem, które od [[wojna sześciodniowa|wojny sześciodniowej]] ([[1967]]) pozostają pod kontrolą Izraela, a które uważane są za fragment [[Ziemia Obiecana (Biblia)|Ziemi Obiecanej]]. Należy jednak pamiętać, że równocześnie Szaron miał wielki udział w przeforsowaniu planu (popieranego przez większą część izraelskiej opinii publicznej) budowy 3500 domów na Zachodnim Brzegu, łączących wschodnią, arabską część Jerozolimy z największym osiedlem żydowskim Ma'aleh[[Maale Adumim]], co prawdopodobnie uniemożliwiłoby podział miasta i utworzenie tam podwójnej stolicy Państwa Izrael i przyszłego państwa palestyńskiego. Wykonanie tego planu, po wyrażeniu wobec niego dezaprobaty przez amerykańskie koła rządowe, jak i samego George'a W. Busha, zwykle popierającego nawet budzące największe wątpliwości działania izraelskie, zostało zawieszone na okres 2 lat.

Zarówno w kraju jak i zagranicą Ariel Szaron był, podobnie jak wielu innych przedstawicieli izraelskiego establishmentu, oskarżany o zbrodnie wojenne: zwłaszcza w związku z masakrą [[Masakra w Sabra i SzatilaShatila|masakrą Sabry i Szatili]] oraz innymi kontrowersyjnymi posunięciami podczas wojny z Libanem w [[1982]] roku, a także wcześniejszymi operacjami, którymi dowodził. Podczas masakry w obozach Sabra i Szatila od 460 do 3.500 uchodźców palestyńskich zginęło z rąk sił [[maronici|maronickiej]] Falangi Libańskiej. Wojska izraelskie, okupujące Liban dostarczyły bojówkom chrześcijańskim wsparcie logistyczne oraz ułatwiły wstęp do obozu. Komisja powołana przez Knesset do wyjaśnienia udziału izraelskich wojsk obarczyła Ariela Szarona osobistą odpowiedzialnością za "zlekceważenie ryzyka masakry"; Szaron w związku z tym został odwołany z pełnionej funkcji ministra obrony Izraela. W opinii Palestyńczyków, lewicowych intelektualistów izraelskich oraz zagranicznych dziennikarzy odpowiedzialność Szarona była znacznie większa. W [[1987]] Szaron pozwał miesięcznik Time, który oskarżył go o bezpośrednie kierowanie tą zbrodnią. Sąd oddalił pozew, gdyż w jego opinii oskarżenia wobec Szarona były nieprawdziwe, ale pisane w dobrej wierze. W [[2001]] krewni ofiar masakry w Sabrze próbowali pozwać Szarona przed sądem w Belgii, do procesu jednak z przyczyn proceduralnych nie doszło.