Bitwa pod Szackiem: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 23:
'''Bitwa pod Szackiem''' - starcie podczas [[Agresja ZSRR na Polskę 1939|agresji ZSRR na Polskę]], stoczone w dniach [[28 września|28]] - [[30 września]] [[1939]] między 52 Dywizją Strzelecką [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]], a liczącą w tym czasie około 4000 żołnierzy grupą [[Korpus Ochrony Pogranicza|KOP]] generała [[Wilhelm Orlik-Rückemann|Wilhelma Orlika-Rückemanna]].
 
Szacka broniły dwie kompanie z 112 Pułku Strzeleckiego wsparte plutonem CKM. 54 Dywizjon Przeciwpancerny prawdopodobnie wycofał się uprzednio z Szacka i zajął pozycję w połowie drogi z Szacka do Małorytymiasta Mielniki. W walkach wziął udział również 411 batalion pancerny kapitana Niesoniuka.
 
Walki o miejscowość rozpoczęli Sowieci 28 września, uprzedzając polski atak. Kilka czołgów 411 batalionu pancernego i samochody z piechotą ruszyły przez groble wśród bagien na pozycje polskie, które znajdowały się na wschód i południowy wschód od wsi. Oddziały KOP podpuściły wroga blisko i otworzyły ogień z działek ppanc. i karabinów maszynowych. W czasie tej walki zniszczono kilka ciężarówek i 8 czołgów [[T-26]], które zablokowały wąskie groble<ref name=czolgi>Cz. Grzelak, ''op. cit'', s. 156-158, 167</ref>. Sowieci wycofali się, zostawiając rannych i zabitych. Następnie rozpoczął się polski atak na [[Szack]]. Wieś została ostrzelana przez artylerię, a
następnie doszło do szturmu i krwawej walki na bagnety. W południe została zdobyta. Znalezione tu zaopatrzenie poprawiło sytuację wyczerpanych fizycznie i psychicznie polskich żołnierzy. Po południu zajęto przy drobnych potyczkach kilka okolicznych wsi. Pościg za niedobitkami 52 DS trwał do wieczora, ale nie powiódł się, Rosjanie zbiegli na północny wschód do [[Małoryta|Małoryty]]. W ciągu następnego dnia polskie oddziały zniszczyły przednie straże kolejnej dywizji, następnie ruszyły w kierunku [[Bug]]u. W walkach z bolszewikami zginęło około 350 polskich żołnierzy a przeszło 900 zostało rannych. KOP stracił też sporo amunicji, zwłaszcza artyleryjskiej i kilka ciężarówek. Straty nieprzyjaciela były większe. 411 batalion pancerny stracił wszystkie swe wozy bojowe. Zginęło około 500 żołnierzy, a 1600 zostało rannych, utracono również trzy działadziałka przeciwpancerne i kilka samochodów ciężarowych, [[Siemion Timoszenko]] przyznał się do straty 7 czołgów i kilku samochodów pancernych. Dowódca radzieckiej dywizji, pułkownik Iwan Russijanow został ciężko ranny w rękę odłamkiem pocisku artyleryjskiego {prawdopodobnie 75 mm}<ref>Iwan N. Russijanow, [http://militera.lib.ru/memo/russian/russiyanov_in/index.html ''W bojach rożdiennaja...'' (В боях рожденная...)], 1982, s.5</ref>.
 
== Zbrodnia w Mielnikach ==