Broń masowego rażenia w Polsce: Różnice pomiędzy wersjami

Na początku lat 60. na uzbrojeniu Wojska Polskiego znalazły się sowieckie rakiety taktyczno-operacyjne 8K11 (zestaw rakietowy 9K51) i taktyczne 3R10 (zestaw rakietowy Łuna). Z uwagi na ich niewielką celność mogły one być skutecznie użyte jedynie jako nośniki głowic nuklearnych 3N14. Do przenoszenia broni jądrowej przystosowana było także 12 z dostarczonych Polsce samolotów [[MiG-21|MiG-21PFM]]. W połowie lat 60. rozpoczęły się rozmowy polsko-sowieckie, których wynikiem był program o kryptonimie "Wisła". W jego ramach strona polska zbudowała na podstawie sowieckich planów trzy składy broni jądrowej. Były one zlokalizowane w okolicach [[Podborsko|Podborska]] koło [[Białogard]]u (skład kryptonim 3001), [[Brzeźnica-Kolonia|Brzeźnicy-Kolonii]] koło [[Jastrowie|Jastrowia]](3002) i [[Templewo|Templewa]] koło [[Trzemeszno Lubuskie|Trzemeszna Lubuskiego]]. Każdy z tych składów wyposażony był w dwa magazyny broni jądrowej. Według początkowych planów miano w nich składować 178 głowic jądrowych których nosicielami miały być rakiety 8K11 i 3R10. Budowę składów rozpoczęto w [[1967]] roku, zakończono w styczniu [[1970]]. Następnie składy zostały przekazane Północnej Grupie Wojsk Radzieckich która miała sprawować opiekę nad ładunkami do momentu przekazania ich Wojsku Polskiemu co miało nastąpić po wybuchu konfliktu zbrojnego NATO-Układ Warszawski. Każdy ze składów zajmował blisko 300 hektarów i miał obsługę składającą się z 120 żołnierzy i 30 oficerów. Składy mogły pomieścić 192-288 ładunków jądrowych. Według ujawnionych danych w połowie lat 80. zmagazynowano w nich 14 głowic o mocy 500 kT, 83 głowice o mocy 10 kT, dwie bomby o mocy 200 kT, 24 bomby o mocy 15 kT i 10 bomb o mocy 0,5 kT. W połowie lat 70. w każdym składzie zbudowano dodatkowy magazyn broni jądrowej typu ''Granit''. Przyczyna rozbudowy składów nie jest znana. Możliwe że związana była z pojawieniem się na uzbrojeniu LWP kolejnych nosicieli broni jądrowej takich jak samoloty [[Su-20]] (połowa lat 70.), [[MiG-23]] (1979), MiG-21bis (1980) i [[Su-22]] (1984), armaty samobieżne [[2S7 Pion]] i rakiety 9M714 zestawu Oka.

 

 

Wynikiem zmagazynowania na terenie PRL znacznej liczby ładunków jądrowych, oraz faktu iż Polska prowadziła badania nuklearne, [[NATO]] zakwalifikowało kraj jako posiadający aktywny program nad badaniem broni nuklearnej. Badania nuklearne rozpoczęły się na początku lat 60., głównym celem było doprowadzenie do reakcji nuklearnej do końca dekady. W późniejszych latach 60. udało się doprowadzić do kontrolowanej reakcji [[Rozszczepienie jądra atomowego|rozszczepienia jądra atomowego]]. Polska ratyfikowała [[Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT)|NPT]] 12 czerwca 1969 roku. W latach 70. wynikiem późniejszych badań była generacja fuzji neutronowej ([[Reakcja termojądrowa]]) przez koncentryczne fale uderzeniowe. W latach 80. badania skupiły się na opracowaniu i analizie mikro-nuklearnych reakcji przy utylizacji izotopu [[Uran (pierwiastek)|uranu]] 235. Po upadku [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]], oraz po upadku komunizmu badania nuklearne zostały przejęte przez Instytut Energii Atomowej. Polska dysponowała dwoma reaktorami nuklearnymi w Instytucie Badań Jądrowych w [[Otwock|Otwocku-Świerku]] pod Warszawą (obecnie Instytut Energii Atomowej), o nazwach; [[Reaktor Ewa|Ewa]] i [[Reaktor Maria|Maria]]. W 1995 reaktor Ewa został wyłączony z braku [[Uran (pierwiastek)|uranu]]. Badania nuklearne były kontynuowane w reaktorze Maria w celach niewojskowych. Jako część porozumienia między [[Stany Zjednoczone|Stanami Zjednoczonymi]], a Polską, wywieziono wzbogacony uran do zabezpieczonego składu atomowego w Rosji 10 sierpnia 2006 roku.