Olusẹgun Ọbasanjọ: Różnice pomiędzy wersjami

Po nagłej śmierci Abachy [[8 czerwca]] 1998 r. Ọbasanjọ został wypuszczony na wolność i zdobył nominację [[Ludowa Partia Demokratyczna (Nigeria)|Ludowej Partii Demokratycznej]] jako jej [[kandydat]] na prezydenta. Wygrał wybory wz [[199927 lutego]] roku1999 r. i został pierwszym cywilnym prezydentem po 16 latach rządów wojskowych. W czasie swojej prezydentury odbył wiele podróży zagranicznych starając się poprawić negatywny wizerunek Nigerii, jaki dominował w [[zachód (cywilizacja)|państwach zachodnich]] w wyniku działań poprzedników. W polityce wewnętrznej skłócony był zarówno z dwuizbowym parlamentem, jak i z własną partią. Udało mu się jednak przetrwać próby [[impeachment]]u i wprowadzić ustawy [[korupcja|antykorupcyjne]], a także uzyskać nominację w nadchodzącychnastępnych wyborach.

Wybory w [[2003]] r. nabrały charakterycharakteru religijnego, gdygdyż głównym oponentem Ọbasanjọ został gen. [[Muhammadu Buhari]] (wojskowy przywódca Nigerii w latach [[1983]]-[[1985|85]]), który miał poparcie [[muzułmanie|muzułmańskiej]] północy kraju. Jednocześnie podczas głosowania dopatrzono się nieprawidłowości, ostatecznie jednak Ọbasanjọ ponownie został prezydentem z przewagą 11 milionów głosów nad Buharim.<br>

Druga kadencja odznaczała się aktywniejszą polityką wewnętrzną. W polityce gospodarczej oparł się na [[technokracja|technokratach]] i okres [[Recesja (ekonomia)|recesji]] trwający od [[1987]] roku zamienił się we [[wzrost gospodarczy]] na poziomie 6% rocznie w czasie rządów Ọbasanjọ. Rezerwy walutowe wzrosły z 2 mld [[dolar amerykański|USD]]ów w 1999 rokur. do 43 mld w [[2007]] r.<br>

Za swoje działania antykorupcyjne był jednocześnie chwalony na całym świecie jak i krytykowany za [[selekcja|selektywność]], która miała uderzać w jego oponentów politycznych. Nigdy także nie udało się zwalczyć korupcji na poziomie stanów w ten sam sposób, jak na poziomie [[federacja|federalnym]].

Pod koniec drugiej kadencji Ọbasanjọ próbował zmienić prawokonstytucję, by móc kandydować po raz trzeci, lecz w wyniku silnej opozycji poddał się. Po odejściu ze stanowiska zachował władzę w swojej partii i z tej pozycji kontrolowałkontroluje jej nominacje, by niejako z tylnego siedzenia kontrolować działania rządu.