Bitwa pod Szackiem: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
SpBot (dyskusja | edycje)
m robot usuwa: no:Slaget ved Szack
Jrmo (dyskusja | edycje)
Linia 25:
Szacka broniły dwie kompanie z 112 Pułku Strzeleckiego wsparte plutonem CKM. 54 Dywizjon Przeciwpancerny prawdopodobnie wycofał się uprzednio z Szacka i zajął pozycję w połowie drogi z Szacka do miasta Mielniki. W walkach wziął udział również 411 batalion pancerny kapitana Nieseniuka który został całkowicie rozbity.
 
Walki o miejscowość rozpoczęli Sowieci 28 września, uprzedzając polski atak. Kilka czołgów 411 batalionu pancernego i samochody z piechotą ruszyły groblą koło jeziora Lucemierz na pozycje polskie, które znajdowały się na wschód i południowy wschód od wsi. Teren był bardzo grząski. Oddziały KOP podpuściły wroga blisko i otworzyły ogień z działek ppanc. i karabinów maszynowych. W czasie tej walki zniszczono 8 czołgów [[T-26]], które zablokowały wąską groble<ref name=czolgi>Cz. Grzelak, ''op. cit'', s. 156-158, 167</ref>. Z 411 batalionu pancernego uratowało się trzech rannych czołgistów. Na wieść o rozbiciu 411 batalionu pancernego płk. Russijanow długo nie przysyłał posiłków oddziałom walczącym w rejonie Szacka. Następnie rozpoczął się polski atak na [[Szack]]. Wojska polskie poprowadził ppłk. [[Nikodem Sulik]]. Wieś została ostrzelana przez artylerię, a następnie doszło do szturmu i krwawej walki na bagnety. W południe została zdobyta. Znalezione tu zaopatrzenie poprawiło sytuację wyczerpanych fizycznie i psychicznie polskich żołnierzy. Sowieci przeprowadzili kontratak, ale został on odparty ogniem broni maszynowej i artylerii. Natomiast polska próba oskrzydlenia wojsk sowieckich nie udała się. 29 września oddziały polskie wycofały się w kierunku przeprawy przez Bug w Grabowie. Niestety samochody ciężarowe i kilka dział trzeba było zostawić. W walkach z bolszewikami zginęło lub zostało rannych 500 polskich żołnierzy. KOP stracił też sporo amunicji, zwłaszcza artyleryjskiej i kilka ciężarówek. Straty nieprzyjaciela były większe. Zginęło 81-82 żołnierzy, a 184-185 zostało rannych{{fakt}}. Stracono 8-9 czołgów T-26 i 5 ciągników artyleryjskich [[T-20 Komsomolec]]<ref name=czolgi/>. [[Siemion Timoszenko]] przyznał się do straty 7 czołgów i kilku samochodów pancernych{{fakt}}. Dowódca radzieckiej dywizji, pułkownik Iwan Russijanow został ciężko ranny w rękę odłamkiem pocisku artyleryjskiego {prawdopodobnie 75 mm}<ref>Iwan N. Russijanow, [http://militera.lib.ru/memo/russian/russiyanov_in/index.html ''W bojach rożdiennaja...'' (В боях рожденная...)], 1982, s.5</ref>.
 
== Zbrodnia w Mielnikach ==