Stara Kancelaria Rzeszy: Różnice pomiędzy wersjami

Były dom Carla Friedricha Richtera (1701-1766). W [[1735]] posiadłość przeszła na własność Generalmajoragenerał-majora hrabiego Adolfa Friedricha hrabiego von Schulenburg i pozostała w rękach von Schulenburgów do [[1790]], kiedy to już pod nazwą „Pałac Schulenburgów“ kupił go jako dom mieszkalny książę [[Fryderyk Wilhelm II Pruski]]. Dwa lata później podarował go swej konkubinie hrabinie Julii Wilhelminie Fryderyce hrabinie von Dönhoff. Od [[1795]] pałac był w rękach odpowiednio;

* księcia [[Michał Hieronim Radziwiłł|Michała Hieronima Radziwiłła]] wojewody wileńskiego;

* jego syna [[Antoni Henryk Radziwiłł|Antoniego Henryka Radziwiłła]];

* jego wnuków [[Wilhelm Radziwiłł|Wilhelma Pawła]] i [[Bogusław Fryderyk Radziwiłł|Bogusława Fryderyka Radziwiłłów]].

Za czasów księcia [[Antoni Henryk Radziwiłł|Antoniego Henryka Radziwiłła]], (od jego nazwiska nazwany "Pałacem Radziwiłłowskim") do końca życia Antoniego, pałac pełnił funkcję ośrodka życia muzycznego, literackiego i teatralnego polskiej kultury. Później wskutek [[germanizacja|germanizacji]] synów podupadł w tej roli.

Pałac został sprzedany [[Cesarstwo Niemieckie|Rzeszy]] w [[1875]], a następnie wobecz faktu,uwagi iżna znajdowałswoje siępołożenie przy "trakcie królewskim Berlina", adaptowany został w okresie od [[1875]] do [[1878]] wg planów Georga Joachima Wilhelma Neumanna jako mieszkanie służbowe Kanclerza i jednocześnie Pałac Kanclerski.

W latach [[1928]] - [[1930]] zmieniono wystroje wnętrz wg projektu znanego architekta [[Eduard Jobst Siedler|Eduarda Jobsta Siedlera]].