Plan Schlieffena: Różnice pomiędzy wersjami

Po niepowodzeniu niemieckiego planu fronty ustabilizowały się. Gospodarka Niemiec nie była przygotowana na długie zmagania wojenne i nie mogła zapewnić takiej ilości zaopatrzenia jak gospodarka państw [[Ententa|Ententy]]. Już od roku [[1916]] państwa centralne zaczęły odczuwać braki surowców oraz rezerw ludzkich. Przystąpienie do wojny [[Stany Zjednoczone|USA]] w [[1917]] zagwarantowało ewentualneostateczne zwycięstwo Ententy. Konsekwencją przyjęcia planu Schlieffena, w miejsce obronnego planu [[Helmut Johannes Ludwig von Moltke|Helmuta von Moltke]] było przystąpienie [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] do wojny przeciwko Niemcom do czego formalnym powodem było naruszenie traktatowej [[neutralność|neutralności]] Belgii. Opowiedzenie się Brytyjczyków (wraz z zasobami demograficznymi i gospodarczymi [[Imperium Brytyjskie|Imperium Brytyjskiego]]) po stronie przeciwników Niemiec oznaczało uwikłanie się Niemiec w wojnę długotrwałą, wbrew pierwotnym niemieckim założeniom [[strategia|strategicznym]]. Wojna miała stać się wojną potencjałów gospodarczo-militarnych mocarstw. Ze strony Ententy była wsparta brytyjską blokadą morska [[Państwa Centralne|Państw Centralnych]], odcinającą je od wymiany handlowej z resztą świata i od dostępu do żywności i surowców strategicznych. W dalszej perspektywie przystąpienie Wielkiej Brytanii do wojny w sierpniu 1914 pośrednio wpłynęło na przystąpienie do niej w kwietniu [[1917]] [[USA|Stanów Zjednoczonych]] po stronie Ententy, a przeciwko Niemcom. Inwazja niemiecka na neutralną Belgię wywołała katastrofalne skutki dla międzynarodowego wizerunku [[Cesarstwo Niemieckie|Cesarstwa Niemieckiego]] i osobiście kajzera.