Karabin automatyczny: Różnice pomiędzy wersjami

W czasie [[II wojna światowa|drugiej wojny światowej]] postanowiono zastąpić [[karabin]]y/[[Karabinek (broń)|karabinki]] i [[Pistolet maszynowy|pistolety maszynowe]] bronią uniwersalną, która pełniłaby funkcję zarówno tego pierwszego, jak i drugiego (w pierwszych, niemieckich planach sugerowano, że nowa konstrukcja mogłaby zastąpić również ręczne karabiny maszynowe). Wynikało to ze zmniejszenia się dystansu prowadzenia walk, który w praktyce nie przekraczał 300-500 metrów i nacisku na działania w terenie zurbanizowanym (w miastach). Ówcześnie używane [[pocisk|pociski]] karabinowe mogły skutecznie razić cele na odległościach przekraczających kilometr, co w praktyce było nieopłacalne. Po pierwsze cena amunicji karabinowej jest większa niż pośredniej, po drugie jego wymiary i masa są również większe - przezdzięki coczemu żołnierz mógł przenosić ich mniejszy zapas. Do tego prawdopodobieństwo trafienia w realnej walce w cel na dystansie powyżej 500 metrów przy użyciu celowników mechanicznych jest bardzo małe, zaś rozpowszechnienie celowników optycznych było do niedawna niewielkie.

Należało więc opracować nowy rodzaj [[amunicja|amunicji]]. Na tyle słabej, aby podczas walki na bliskim i średnim dystansie [[Odrzut broni|odrzut]] w strzelaniu ogniem ciągłym lub krótkimi seriami umożliwiał kontrolowanie broni, a jednocześnie na tyle silnej, żeby [[pocisk]] wystrzelony z dalszej odległości doleciał do celu i skutecznie go raził. Nową amunicję nazwano [[Amunicja pośrednia|pośrednią]], ponieważ jej energia wylotowa była większa od energii [[Amunicja pistoletowa|nabojów pistoletowych]], a mniejsza od [[Amunicja karabinowa|karabinowych]].