System waluty złotej: Różnice pomiędzy wersjami

Jego zastosowanie wiąże się z tym, iż prymat w systemie waluty złotej odgrywała równowaga bilansu płatniczego, która miała pociągać za sobą równowagę wewnętrzną. Z równowagą zewnętrzną związane są pojęcia fazy inflacyjnej oraz fazy deflacyjnej. W kraju, w którym występował ujemny bilans płatniczy musiało dojść do jego wyrównania poprzez transport odpowiedniej ilości złota do kraju skąd importowano towary. Ponieważ ilość pieniądza w obiegu była uzależniana od ilości złota bank centralny kraju, w którym doszło do zmniejszenia ilości złota musiał zmniejszyć emisję pieniądza. Implikowało to wzrost stopy dyskontowej a co za tym idzie wzrost stopy procentowej. Aktywność gospodarcza przedsiębiorców wobec droższych kredytów malała, liczba inwestycji kurczyła się, spadała produkcja, malało zatrudnienie. Spadek dochodów gospodarstw domowych wywoływał spadek konsumpcji i popytu, który w warunkach wolnego handlu i wolnej konkurencji doprowadzał do spadku cen i [[deflacja|deflacji]]. Opisany stan nazywał się fazą deflacyjną. W jego wyniku przedsiębiorcy szukali miejscumiejsc zbytu swoich towarów za granicą, zaś malejąca konsumpcja przyczyniałprzyczyniała się do spadku importu, a więc rósł eksport zaśa malał import.

W tym samym czasie gdy w jednym kraju występowała faza deflacyjna w innym, w którym występował dodatni bilans handlowy, dochodziło do fazy inflacyjnej. Napływ złota umożliwiał bankowi centralnemu emisję pieniądza i obniżenie stopy dyskontowej. Banki komercyjne obniżały stopę procentową co wzmagało aktywność gospodarczą przedsiębiorców, zwiększało zatrudnienie i produkcję, rosła konsumpcja i popyt, a co za tym idzie - inflacja. Rosnąca konsumpcja przyczyniała się zarówno do wzrostu popytu na towary krajowe jak i importowane.