|
'''Bolesław Jaźwiński''' (ur. [[30 listopada]] [[1882]] w [[folwark]]u Buczemel na [[Obwód grodzieński|Grodzieńszczyźnie]] – zm. [[21 kwietnia]] [[1935]]) – [[Polska|polski]] [[generał]] brygady [[Wojsko Polskie II RP|Wojska Polskiego]], pułkownik rosyjskich saperów.
== Życiorys ==
Jaźwiński urodził się [[30 listopada]] [[1882]] r. w majątku Buczemel, grodzieńskie. Do służby wojskowej powołany w [[1900]]r. Po roku służby wstąpił do Tyfliskiej Szkoły Wojskowej, którą ukończył w [[1903]] otrzymując stopień [[podporucznik]]a. Zawodowy oficer rosyjskich [[saper]]ów. Uczestnik [[Wojna rosyjsko-japońska|wojny rosyjsko japońskiej]] [[1904]] – [[1905]]1904–1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach [[1906]] -[[1908]] dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na [[Kreta|Kretę]]. W latach [[1911]] – [[1913]]1911–1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w [[Sankt Petersburg|Petersburgu]]. W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] kierował fortyfikowaniem [[Grodno|Grodna]]. Pułkownik z [[1917]]. W okresie kwiecieńod kwiecietnia 1917 –do lutylutego [[1918]] organizator pułków inżynieryjnych w [[I Korpus Polski w Rosji|I Korpusie Polskim w Rosji]] (na Wschodzie), luty 1918 – marzec 1918 komendant twierdzy [[Bobrujsk]], marzec – maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej 1 Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji strzeleckiej walczącej w Bobrujsku.
Od 1 listopada 1918 w [[Wojsko Polskie II RP|Wojsku Polskim]]. Listopad 1918 – marzec [[1919]] dowódca 21. pułkuPułku piechotyPiechoty, marzec – kwiecień 1919 dowódca [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr I w Warszawie|Okręgu Wojskowego Warszawa]]. Pułkownik z [[1 czerwca]] 1919. Czerwiec – sierpień 1919 dowódca XVI Brygady Piechoty, sierpień 1919 – styczeń [[1920]] dowódca Grupy Operacyjnej "Wschód". Styczeń – lipiec 1920 szef [[Wojskowy Instytut Geograficzny|Wojskowego Instytutu Geograficznego]]. W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny z bolszewikami]] w okresie lipiec – październik 1920 dowódca [[11 Karpacka Dywizja Piechoty|11. Dywizji Piechoty]] i odcinka obrony [[Warszawa|Warszawy]]. W okresie październik 1920 – maj [[1926]] szef Wojskowego Instytutu Geograficznego. Generał brygady z [[15 sierpnia]] [[1924]]. W czasie [[Przewrót majowy|przewrotu majowego]] [[1926]] opowiedział sie po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka [[Józef Piłsudski|Piłsudskiego]]. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i [[Wilno|Wilnie]]. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Od [[30 listopada]] [[1928]] w stanie spoczynku. Osiadł i zmarł w Warszawie ([[w 1935]]).
Odznaczony: [[Virtuti Militari]], [[Polonia Restituta]] 4 kl., [[Krzyż Walecznych]] czterokrotnie oraz odznaczenia bojowe armii rosyjskiej.
== Bibliografia ==
{{Bibliografia start}}
* T. Kryska Karski, S. Żórakowski – ''Generałowie Polski Niepodległej'', wydWyd.: Editions Spotkania, Warszawa [[1991]]
* H.Henryk P. Kosk – ''Generalicja Polskapolska'', t.tom 1 wyd.:I, Oficyna Wydawnicza [["Ajaks", Pruszków]] [[1998]]2001, ISBN 83-87103-81-0
* Z. Barszczewski – ''Sylwetki Saperów'' wydWyd.: Bellona, Warszawa [[2001]]
* M. Patelski, – ''Jeńcy majowej wojny. Pobyt generałów: Tadeusza Jordan Rozwadowskiego, Juliusz Malczewskiego, Włodzimierza Zagórskiego i Bolesława Jaźwińskiego w Wojskowym Więzieniu Śledczym na Antokolu w Wilnie'', [w:] ''Zamach stanu Józefa Piłsudskiego 1926 roku'', pod red. Marka Siomy, Lublin 2007, s. 309-324.
{{Bibliografia stop}}
| 