Natchnienie poety: Różnice pomiędzy wersjami

Dwa lata później Poussin powrócił do tematu i namalował druga wersję dziś należącą do muzeum [[Luwr]]. Wcześniej należał do kardynała [[Jules Mazarin|MazarinMazarina]]a a następnie zdobił prywatne kolekcje. W [[1911]] roku obraz trafił do Luwru. Nowa wersja jest wyrazem dojrzałości artysty ioraz większej znajomości kultury i filozofii antycznej.

Apollo siedzi na górze Parnas a jego dłoń skierowana jest ku kartki papieru trzymanej przez poetę. Ten czeka na natchnienie a mali geniusze z wieńcami mają zwiastować nieśmiertelną sławę. Poussin namalował dwa [[Putto|Putta]] trzymające trzy laury co wskazuje iż scena ma składać hołd nie tylko pisarzom ale i dokonaniom muzyków i malarzy. W ten sposób malarz wzywał do połączenia tych trzech sztuk. <ref>Interpretacja wg. historyka sztuki [[:en:Marc Fumaroli|Marca Fumaroli]] ''Catalogue de l’exposition. L’inspiration du poète de Poussin. Essai sur l’allégorie du Parnasse'' 1989 (Luwr)</ref> Postacie są odziane, Apollo gra na lirze, a putta są osłonięte woalem. Muza ma odsłonięta jedna pierś i dzięki księgom ''[[Iliada|Iliady]]'', [[Odyseja|Odysei]]'' i ''[[Eneida|Eneidy]]'' można ją zidentyfikować jako [[Kalliope (mitologia)|Kaliope]] – muzę poezji epickiej. Poeta spogląda w niebo gdzie zdaje się szukać ostatecznej weny u Boga chrześcijańskiego a postacie wokół niego są jedynie jego opiekunami.

W [[XX wiek]]u przeprowadzono badania radiograficzne, które pokazało jak długo malarz pracował nad obrazem i jak często przerabiał i poprawiał postacie. Pod twarzą poety, kryła się np. inna bardziej dziecięca podobna do zmarłego przedwcześnie poety [[Virginio Cesarini]]. Był on zwolennikiem sztuki harmonizującej z wiarą i nauką kościoła i był protegowanym papieża [[Urban VIII|Urbana VIII]]. Przed swoją śmiercią wyraził jednak swoje poparcie heliocentrycznej teorii [[Galileusz|Galileusza]]a czym sprzeciwił się teoriom Kościoła katolickiego. Poussin, stawiając Apolla jako boga słońca w centralnej części obrazu i grupując wokół niego inne postacie, mógł w ten sposób złożyć hołd poglądom Cesariniego. według innych historyków sztuki obraz jest podziękowaniem dla [[Jan Battist Marino|Jana Battista Marino]].