Natchnienie poety: Różnice pomiędzy wersjami

|rok = [[1628]]-–[[1629]]

'''Natchnienie poety''' – dwie wersje obrazów francuskiego malarza [[Nicolas Poussin|Nicolasa Poussina]] powstałych w latach 1628-16301628–1630.

Pierwsza wersja obrazu powstała w [[1628]] roku. Było to jedno z pierwszych dzieł Poussina. Przedstawia nagiego boga słońca, opiekuna 9 [[muza|muz]] i wszystkich ich dziedzin sztuki, [[Apollo (mitologia)|Apolla]], do którego we śnie udają się artyści, prosząc o natchnienie. Motyw wędrówek znany jest z listów [[Pietro Aretino|Pietra Aretina]], gdzie autor opisał senne spotkanie z Apollem. Patron poetów został przedstawiony nagi, w półleżącej pozycji, opartejoparty o skały góry [[Parnas]], symbolubędącej symbolem natchnienia twórczości literackiej. Bóg poi winem klęczącego po jego lewej stronie poetę, co ma nawiązywać do [[Dionizos|Bachusa]], patrona zabaw nie stroniącegoniestroniącego od wina, które ma pomagać artyście w uzyskaniu weny twórczej. Po prawej stronie stoi półnaga muza a, nad postaciami trzepoczą trzy geniusze. Klęczący nagi Apollo oraz odsłonięta pierś jednej z muz nawiązujenawiązują do bachicznej i erotycznej twórczości literackiej.

Dwa lata później Poussin powrócił do tematu i namalował druga wersję, dziś należącą do muzeum [[Luwr]]. Wcześniej obraz ten należał do kardynała [[Jules Mazarin|Mazarina]], a następnie zdobił prywatne kolekcje. W [[1911]] roku obraz trafił do Luwru. Nowa wersja jest wyrazem dojrzałości artysty oraz większej znajomości kultury i filozofii antycznej.

Apollo siedzi na górze Parnas, a jego dłoń skierowana jest ku kartce papieru trzymanej przez poetę. Ten czeka na natchnienie a, mali geniusze z wieńcami mają zwiastować nieśmiertelną sławę. Poussin namalował dwa [[Putto|Puttaputta]] trzymające trzy laury, co wskazuje, iż scena ma składać hołd nie tylko pisarzom, ale iteż dokonaniom muzyków i malarzy. W ten sposób malarz wzywał do połączenia tych trzech sztuk. <ref>Interpretacja wg historyka sztuki [[:en:Marc Fumaroli|MarcaMarka FumaroliFumaroliego]], ''Catalogue de l’expositionl'exposition. L’inspirationL'inspiration du poète de Poussin. Essai sur l’allégoriel'allégorie du Parnasse'' 1989 (Luwr)</ref>. Postacie są odziane, Apollo gra na [[lira|lirze]], a putta są osłonięte woalem. Muza ma odsłonięta jedna pierś i dzięki księgom ''[[Iliada|Iliady]]'', ''[[Odyseja|Odysei]]'' ioraz ''[[Eneida|Eneidy]]'' można ją zidentyfikować jako [[Kalliope (mitologia)|Kaliope]] – muzę poezji epickiej. Poeta spogląda w niebo, gdzie zdaje się szukać ostatecznej weny u Boga chrześcijańskiego, a postacie wokół niego są jedynie jego opiekunami.

W [[XX wiek]]u przeprowadzono badania radiograficzne, które pokazałopokazały, jak długo malarz pracował nad obrazem i jak często przerabiał ilub poprawiał postacie. Pod twarzą poety, kryła się np. inna, bardziej dziecięca podobna do zmarłego przedwcześnie poety [[Virginio Cesarini|Virginia Cesariniego]]. Był on zwolennikiem sztuki harmonizującej z wiarą i nauką kościoła, ijak byłrównież protegowanym papieża [[Urban VIII|Urbana VIII]]. Przed swoją śmiercią wyraził jednak swoje poparcie dla [[heliocentryzm|heliocentrycznej]] teorii [[Galileusz]]a, czym sprzeciwił się teoriom Kościoła katolickiego. Poussin, stawiając Apolla jako boga słońca w centralnej części obrazu i grupując wokół niego inne postacie, mógł w ten sposób złożyć hołd poglądom Cesariniego. wedługWedług innych historyków sztuki obraz jeststanowi podziękowaniempodziękowanie dla [[Jan Battist Marino|Jana Battista MarinoMarina]].

{{Bibliografia startstop}}