Scott Draper: Różnice pomiędzy wersjami

Do szerokiej czołówki światowej przebił się po dwóch latach. W 1995 zanotował błyskotliwy awans – w ciągu roku przesunął się z pozycji rankingowej 420 na miejsce 81. Wygrał w tymże roku swój pierwszy turniej challengerowy w [[Nagoja|Nagoi]] (pokonał w finale Japończyka [[Shuzo Matsuoka|Shuzo Matsuokę]]), był też w ćwierćfinale turnieju ''[[ATP Tour]]'' w [[Tokio]]. Dobrze zaprezentował się także w imprezie wielkoszlemowej w Paryżu, gdzie po skutecznym przejściu kwalifikacji wyeliminował trzech rywali z czołowej pięćdziesiątki światowej – [[Jonas Björkman|Jonasa Björkmana]], [[Gilbert Schaller|Gilberta Schallera]] i [[Richey Reneberg|Richeya Reneberga]] – by odpaść dopiero w 1/8 finału z Włochem [[Renzo Furlan]]em. W 1996 powtórzył ten rezultat na [[French Open]], pokonując [[Byron Black|Byrona Blacka]], ponownie Schallera i [[Jeff Tarango|Jeffa Tarango]] i w IV rundzie (1/8 finału) przegrywając z liderem światowej klasyfikacji [[Pete Sampras]]em. Po raz trzeci i ostatni w karierze doszedł do 1/8 finału w Wielkim Szlemie w 1997, ale tym razem w turnieju [[US Open]]; przegrał wówczas ze Szwedem Björkmanem.

 

 

Tytułu w ''Queen's Clubie'' w 1999 Draper nie zdołał obronić, chociaż udało mu się pokonać w tym turnieju kończącego karierę Niemca [[Boris Becker|Borisa Beckera]], legendę gry na trawie. Również w innych turniejach Australijczyk startował bez większych sukcesów i zaczął się stopniowo obsuwać w rankingu, co sprawiło, że po 2000 grał głównie w challengerach, a nawet turniejach niższej rangi. W 2002 odniósł trzy zwycięstwa challengerowe, dzięki czemu wrócił do czołowej setki na świecie. W 2003 był m.in. w ćwierćfinale turnieju w [[Indianapolis]], a w dużym turnieju w [[Cincinnati]] nie wykorzystał piłki meczowej ze świeżo koronowanym mistrzem Wimbledonu [[Roger Federer|Rogerem Federerem]].

 

{{DEFAULTSORT:Draper, Scott}}

[[Kategoria:Australijscy tenisiści]]

[[Kategoria:Golfiści]]