Historia powstania samolotu F-16: Różnice pomiędzy wersjami

Decyzja Stanów Zjednoczonych o dalszym rozwijaniu ciężkiego, skomplikowanego myśliwca przewagi powietrznej nie przekonała wszystkich specjalistów. Wokół zarzuconych w [[1967]] studiów ''ADF'' zgromadziło się pewne [[lobby]] zwolenników klasycznego samolotu myśliwskiego, które szybko zyskało sobie przydomek ''Fighter Mafia''. Jednym z głównych zwolenników takiego samolotu był [[major|mjr]] (późniejszy [[podpułkownik]]) [[John Boyd]], [[pilotaż (lotnictwo)|pilot myśliwski]] i doświadczony instruktor zajmujący się praktycznym opracowaniem i wdrażaniem taktyki walk powietrznych. Co ciekawe, John Boyd, który swego czasu opracował tzw. ''[[teoria manewrowania energetycznego|teorię manewrowania energetycznego]]'', czyli sposób wykonywania manewrów przez ciężki, ale dysponujący dużym nadmiarem mocy samolot myśliwski ery naddźwiękowej, był powszechnie uważany za "ojca" F-15. Mjr Boyd dostrzegł, że manewrowe walki powietrzne ery samolotów naddźwiękowych różnią się znacznie od taktyki walk powietrznych z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]], czy nawet późniejszej – [[wojna koreańska|koreańskiej]]. Wynikało to nie tylko z faktu zdecydowanie gorszej [[zwrotność samolotu|zwrotności]] tego typu samolotów, ale też z ich nadmiaru ciągu oraz możliwości zastosowania kierowanych pocisków rakietowych z termiczną [[głowica bojowa|głowicą]] samonaprowadzającą w czasie walki manewrowej. To ostatnie sprawiło, że odległość [[pole rażenia|rażenia]] celu manewrującego wzrosła z przedziału 100-400 [[metr|m]] do wartości rzędu 0,5-2 km. Natomiast duża bezwładność ciężkich samolotów w połączeniu z dużym rozporządzalnym ciągiem [[silnik odrzutowy|zespołu napędowego]] pozwalała skutecznie zamieniać prędkość w wysokość (i odwrotnie) w stopniu zupełnie nieznanym na myśliwcach z [[silnik tłokowy|napędem tłokowym]]. Umożliwiało to przeniesienie typowej dla II wojny światowej kołowej walki powietrznej w płaszczyznę pionową, a gdy nawet wykonywano manewry poziome, to w istocie ustąpiły one miejsca manewrom w płaszczyźnie pochyłej, z maksymalnym wykorzystaniem nadmiaru ciągu i bezwładności samolotu. Ponieważ manewrom tym towarzyszyła ciągła zmiana [[energia kinetyczna|energii kinetycznej]] (prędkość) w [[energia potencjalna|potencjalną]] (wysokość), to nowy sposób manewrowania nazwano terminem ''energy maneuvering'' – "manewrowanie energetyczne". F-15 został zbudowany dokładnie w tej filozofii, m.in. właśnie dzięki majorowi Boydowi. Jednak jeszcze w trakcie prac projektowych przeszedł on na stronę zwolenników lekkiego samolotu myśliwskiego, uważając, że maszyna taka, pomimo mniejszej skuteczności zwalczania celów na średnich odległościach (lub nawet braku możliwości w tym zakresie), jest w stanie skutecznie prowadzić manewrowe walki powietrzne, w ostatecznym bilansie skuteczniej pokonując przeciwnika. Boyd uważał też, że duże zdolności manewrowe umożliwią uniknięcie ataku pocisków rakietowych odpalanych z większych odległości, nawet gdy przeciwnik będzie takimi możliwościami dysponował ([[MiG-23]], [[MiG-25]]).