Santi Gucci: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Koine (dyskusja | edycje)
Koine (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Linia 4:
Tworzył w stylu późnego [[renesans]]u oraz [[manieryzm (sztuka)|manieryzmu]]. Pochodził z [[Florencja|florenckiej]] rodziny artystycznej. Uczył się u swojego ojca [[Caccio Bandinelli|Caccia Bandinellego]], artystą był też jego przyrodni brat, [[Francesco Camilliani]]. Gucci rozpoczął pracę w swym zawodzie we Włoszech w wieku 17 lat. Na jego styl oddziałały w dużym stopniu tradycje zarówno włoskie, jak i [[Niderlandy (region historyczny)|niderlandzkie]]. W [[1558]] roku pracował już w Polsce na [[Zamek Królewski w Niepołomicach|zamku niepołomickim]]. W [[1575]] wymieniony został już jako budowniczy królewski, żonaty z Polką Katarzyną Górską. Tytuł [[serwitor królewski|serwitora królewskiego]] nosił Gucci zarówno za panowania króla [[Stefan Batory|Stefana Batorego]], jak i po jego śmierci; był przy tym nie tylko tytularnym, ale i rzeczywistym artystą królewskim – kierował przebudową zamku dla króla Stefana w [[Łobzów|Łobzowie]]. W latach [[1565]]-[[1585]] pracował na [[zamek w Janowcu|zamku w Janowcu]], w [[1591]] w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie pracował na służbie u kanclerza [[Jan Zamoyski|Jana Zamoyskiego]]. Był autorem projektu m.in. [[zamek w Baranowie Sandomierskim|zamku Leszczyńskich w Baranowie Sandomierskim]].
 
W latach [[1594]]-[[1595]] wykonał na zamówienie [[Anna Jagiellonka (1523-1596)|Anny Jagiellonki]] jedno z najwybitniejszych swych dzieł – [[nagrobek Stefana Batorego]] oraz stallę do [[Kaplica Mariacka na Wawelu|jego kaplicy grobowej w katedrze wawelskiej]].

W 1603 roku wyrzeźbił [[nagrobek Wawrzyńca Spytka Jordana]], który znajduje się w [[Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej i św. Małgorzaty w Krakowie|kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej i św. Małgorzaty w Krakowie]].

Prowadził pracownię kamieniarską w [[Pińczów|Pińczowie]]; tam też utrzymywał dobre stosunki z rodziną [[Myszkowscy|Myszkowskich]]. Pracownia ta działała również po jego śmierci, kształcąc nowych artystów i przedłużając tradycję charakterystycznego stylu gucciowskiego manieryzmu.
 
=== Bibliografia ===