Wprowadzał on zmiany w kwestiach społecznych, gospodarczych oraz administracyjnych. Dokonano podziału społeczeństwa na 3 grupy: cesarz i rodzina, wolni poddani (ryōmin), do których zaliczali się urzędnicy i dzierżawcy państwowi oraz ostatnia grupa jaką stanowili niewolni poddani(semmin). Utworzono nową strukturę zarządzania. Przy cesarzu znajdowały się Urząd do Spraw Kultu oraz Rada Państwowa stanowiące główny aparat władzy. Dodatkowo powstało 8 ministerstw (shō): Sekretariat Cesarski, Ministerstwo Ceremonii i Personelu Urzędniczego, Ministerstwo Wojny, Ministerstwo do Spraw Rodów Arystokratycznych, Ministerstwo do Spraw Ludności, Ministerstwo Dworu, Ministerstwo Skarbu, Ministerstwo Prawa. Co ciekawe, nigdy nie zaakceptowano chińskiego modelu rekrutacji urzędników, stanowiska były dziedziczne i zależne od stanu urodzenia.
==Podział Administracyjny==
Kraj podzielono na prowincje [[Prowincje Japonii|kuni]], którymi zarządzlizarządzali kokushi. Prowincje dzieliły się na powiaty kōri /gun ([[Język japoński|jap.]] 国府里) zarządzanie przez gunji (dawni kuni-no miyatsuko, jako że ich obszary powiatów pokrywały się w znacznym stopniu z dawnymi kuni). Najmniejszą jednostką administracyjną była gmina rou/gou. Nastąpiło ogólne usprawnienie aparatu administracyjnego. Powstała sieć dróg łącząca stolicę cesarską z najważniejszymi ośrodkami w kraju. Przeprowadzono rozbudowaną reformę rolnictwa opartą na trzech punktach. Po pierwsze, dążono do zupełnej kontroli siły roboczej poprzez spisy ludnosćiludnośći według domostw (ko). Dodatkowo wprowadzono nowy system podziału ziemiiziemi zwany jouri. Pola ryżowe zostały podzielone na kwadraty o boku 800m, co dawało 36 czworoboków (tsubo) o powierzchni 1 chou. Podzielone dalej na 10 pasów o powierzchni 1 tan. Tan było podstawową jednostką ziemi o powierzchni 0,12ha. Mężczyzna dostawał 2 tan, kobieta 4/3 tan. Nadana w ten sposób ziemia była zwana kobunden, czyli "ziemia dana na twarz". Ostatnim krokiem reformy było ujednolicenie opodatkowania. Podatki płacone były w plonach oraz tkaninach, preferowana jednak była robocizna i służba wojskowa oraz trwałe wyroby ze względu na problem jakim był transport dużych ilości produktów rolnych. Szczególnie cenny był jedwab używany wówczas jako środek płatniczy. Dodatkowym elementem przy reformie rolnej miało być stworzenie armii poborowej, którego nie udało się w pełni zrealizować. 1/3 mężczyzn w wieku 20-59 lat miała pełnić rotacyjnie służbę rok w stolicy oraz 3 lata na granicy. Żołnierze mieli być utrzymywani przez swoje ko. Niezdyscyplinowane oddziały ulegały stopniowej degenracjidegeneracji i ostatecznie zostały przekształcone w grupy robocze.
