Jakub Falkowski: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1800]] roku przyjął [[święcenia kapłańskie]] z rąk [[Onufry Kajetan Szembek|Onufrego Szembeka]]. Jako ksiądz został nauczycielem kolejno w szkołach: w [[Łomża|Łomży]], [[Drohiczyn (województwo podlaskie)|Drohiczynie]] i [[Szczuczyn (województwo podlaskie)|Szczuczynie]], gdzie poznał głuchoniemego siedmioletniego chłopca - Piotra Gąsowskiego<ref name="Fal">Ks. Nowodworski: ''Ksiądz Jakób Falkowski i Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie'' Tygodnik Ilustrowany nr 27 19-31 marca 1860</ref>. Zainteresował się kształceniem głuchych. W latach [[1803]] - [[1804]] studiował pedagogikę głuchych w Lipsku. Po powrocie, rozwijając niemiecką metodę Heinekego, nauczył swego podopiecznego "czytać z ruchu ust". Swoje wyniki nauczania przedstawił w [[1809]] w [[Towarzystwo Przyjaciół Nauk|Towarzystwie Przyjaciół Nauk]]. W [[1815]] [[Izba Edukacyjna Księstwa Warszawskiego|Dyrekcja Edukacji Narodowej]] powierzyła mu utworzenie Instytutu Głuchoniemych, pierwszą w Polsce szkołę kształcącą dzieci głuche. Po rocznym naukowym pobycie w Wiedniu, 23 października [[1817]], otworzył instytut w dwóch pokojach [[Pałac Kazimierzowski|Pałacu Kazimierzowskiego]]. Kolejna siedziba mieściła się na [[KrakowskimKrakowskie PrzedmieściuPrzedmieście w Warszawie|Krakowskim Przedmieściu]] pod nr 391 (wg ówczesnej numeracji). Przez wiele lat był jego rektorem. Rocznik Towarzystwa Naukowego<ref>Rocznik Towarzystwa Naukowego z Uniwersytetem Krakowskim połączonego'' t. IV, Kraków 1819 strony początkowe nienumerowane</ref> wymienia go wśród ''Członki Korespondenci Towarzystwa - Falkowski Jakób, Prof: Instytutu Głuchoniemych''. Został pierwszym proboszczem parafii [[Kościół św. Aleksandra w Warszawie|św. Aleksandra]] 18 czerwca [[1826]].