Tadeusz Sinko: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
m Popups: Ujednoznacznienie linku z Leon Sternbach na Leon Sternbach (filolog) |
||
Linia 1:
'''Tadeusz Sinko''' (ur. [[14 września]] [[1877]] w [[mała|Małej]], [[powiat ropczycki]], zm. [[22 lipca]] [[1966]] w [[Kraków|Krakowie]]) – polski [[filologia klasyczna|filolog klasyczny]], profesor [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Lwowskiego]] i [[Uniwersytet Jagielloński|Jagiellońskiego]], członek [[Polska Akademia Umiejętności|Polskiej Akademii Umiejętności]] i [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]]. Stał się inspiracją dla Gombrowiczowego "Profesora Pimko" z książki [[Ferdydurke]].
Był synem chłopów<ref>''Wielka Encyklopedia Polski'', t. IX, Kraków 2004, s. 60 ISBN 83-89550-36-9</ref>: Walentego i Feliksy z domu Jop. W latach [[1889]]-[[1896]] uczęszczał do [[II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie|Gimnazjum im. Sobieskiego w Krakowie]], 1896-[[1900]] studiował filologię klasyczną, [[językoznawstwo]] i historię literatury polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim; do grona jego wykładowców należeli ks. [[Stefan Pawlicki]], [[Kazimierz Morawski (filolog klasyczny)|Kazimierz Morawski]], [[Jan Michał Rozwadowski]], [[Stanisław Tarnowski]], [[Leon Sternbach (filolog)|Leon Sternbach]], [[Adam Miodoński]]. W [[1901]] uzyskał tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie rozprawy ''De Gregorii Sanocci studiis humanioribus''; pracował jako nauczyciel języków starożytnych w gimnazjum w Podgórzu (1900-[[1903]]), uzupełniając jednocześnie studia z filologii klasycznej i historii sztuki na uniwersytetach w [[Berlin]]ie, [[Bonn]] i [[Monachium]] (u [[Karl Krumbacher|Karla Krumbachera]]), w [[1905]] także na uniwersytecie w [[Paryż]]u. W 1903 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim (rozprawa ''De Romanorum viro bono'') i został docentem w II Katedrze Filologii Klasycznej tej uczelni. Był również profesorem języków starożytnych w [[I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie|Gimnazjum Św. Anny w Krakowie]] (1904-1907).
W [[1907]] został mianowany profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego, wykładał hellenistykę, patrystykę i komparatystykę; w [[1911]] uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Powrócił na Uniwersytet Jagielloński w [[1913]] i objął II Katedrę Filologii Klasycznej; po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] przeszedł na I Katedrę Filologii Klasycznej (kierował nią w latach [[1945]]-[[1952]]), a od [[1955]] (po zmianach organizacyjnych) kierował Katedrą Filologii Klasycznej. Przeszedł na emeryturę w [[1960]].
| |||