Karol Schubert: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
MastiBot (dyskusja | edycje)
m Robot przenosi Kategoria:Kawalerowie Orderu Odrodzenia Polski
KamikazeBot (dyskusja | edycje)
→‎[[Awans]]e: poprawa disambigów
Linia 14:
[[3 września]] [[1939]] wraz żoną i innymi uchodźcami opuścił dom i ewakuował się w kierunku Warszawy, w okolice [[Sochaczew]]a. [[23 września]] [[1939]] powrócił do swego majątku. Przed ewakuacją z Bydgoszczy oddał na przechowanie do firmy Rawa ruchomości i wartościowe przedmioty zapakowane do 24 skrzyń, które wskutek działań wojennych zaginęły. Jego dom został całkowicie ograbiony z wszelkich ruchomości, a przy wjeździe do Bydgoszczy Policja niemiecka odebrała mu także posiadaną gotówkę i przedmioty wartościowe wskutek czego pozostał wraz chorowitą żoną bez środków do życia. Przez kilka miesięcy utrzymywał się tylko ze wsparcia życzliwych ludzi. Wobec widma śmierci głodowej zwrócił się do władz niemieckich z prośbą o wysiedlenie do Krakowa lub pozostawienie w dotychczasowym miejscu zamieszkania z prawem do emerytury za służbę w c. k. armii, co było zgodne z ówczesnym stanem prawnym. Prośbę generała poparł przełożony z [[I wojna światowa|wielkiej wojny]], marszałek polny August Urbanski von Ostrymiecz, Polak z pochodzenia, mieszkający pod [[Graz]]em w [[Austria|Austrii]]. Po 10 dniach otrzymał zawiadomienie z Kancelarii [[III Rzesza|Rzeszy]], że jego prośba o emeryturę została skierowana do Wydziału Zaopatrzenia przy Naczelnym Dowództwie [[Wehrmacht|niemieckich Sił Zbrojnych]]. Z braku środków do życia zmuszony był udać się po wsparcie do Urzędu Opieki Społecznej w Bydgoszczy, gdzie otrzymał zapomogę pieniężną w wysokości 20 [[Reichsmark|marek niemieckich]] miesięcznie z zobowiązaniem zwrotu zapomogi w razie poprawy warunków materialnych. Urząd Zaopatrzenia w [[Gdańsk]]u uzależnił wypłatę emerytury z czasów austriackich od wykazu niemieckiego. Tak samo postąpiła Kasa Oszczędności, w której miał drobny depozyt. Uzależniła wypłatę depozytu od przedłużenia tegoż dokumentu. Wreszcie władze powiatowe przyrzekły wypłacić odszkodowanie za skradzione względnie utracone we wrześniu 1939 r. ruchomości o ile wnioskodawca wykaże się dowodem niemieckim. Przez cały rok 1940 żył w raz rodziną w absolutnej nędzy po czym został wmieszany dochodzenie karne. Max Dietrich z Lipnik pod Bydgoszczą oskarżył generała wobec komisarza obwodowego Herolda o to, że przed wybuchem wojny miał do niego powiedzieć ''„Wszystkich Szwabów i łajdaków należałoby wystrzelać, jak bym miał przy sobie pistolet to bym sam jemu w łeb strzelił„''. Doniesienie to groziło śmiercią. Komisarz Herold, były student [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]], poradził generałowi, że jeżeli chce uniknąć dalszych szykan lub fizycznej likwidacji musi przyjąć obywatelstwo niemieckie. W wigilię roku 1940 miała miejsce kolejna szykana. Tym razem Niemcy zburzyli gołębnik pomalowany w barwy narodowe, do którego zamocowane były biało-czerwone chorągiewki wskazujące kierunki świata. Ponadto wysadzono w powietrze żelazne bramy i furtki, przewracano płoty i grożono generałowi śmiercią. Działając pod przymusem i wbrew swej woli z początkiem roku 1941 podpisał [[Volkslista|volkslistę]]. Listę dostarczył komisarz Herbod mówiąc ''„Pan ma niemieckie nazwisko, polityką się nigdy nie zajmował, był tylko całe życie żołnierzem, więc wręczam Panu niebieski wykaz dla poprawy bytu”''. Podpisując volkslistę uważał jedynie za formalność chroniącą go przed biologicznym zniszczeniem i umożliwiającą starania o emeryturę. Do końca wojny nie wstąpił do żadnej organizacji niemieckiej, na żadne zebrania nie uczęszczał, z nikim z Niemców nie obcował, a odwiedzał jedynie swoich sąsiadów, polską rodzinę inż. Mojzesowicza. Po podpisaniu volkslisty uposażenie emerytalne otrzymywał warunkowo na czas zamieszkania w granicach Reichu w wysokości około 500 [[Reichsmark|RM]]. Odszkodowania za utracone mienie i innych świadczeń pieniężnych nie otrzymał. W styczniu 1945 r. odmawia ewakuacji i pozostaje w domu. [[20 marca]] [[1945]] wraz z żoną został zatrzymany przez funkcjonariuszy [[Milicja Obywatelska|MO]] i osadzony w Obozie Pracy w [[Potulice (województwo kujawsko-pomorskie)|Potulicach]]. W obozie [[2 lipca]] [[1945]] umarła żona generała. On sam przez funkcjonariuszy więziennych traktowany był jak zdrajca, sprzedawczyk itp. Był przesłuchiwany nocami i nakłaniany do samobójstwa. Grożono mu utratą życia. Wyrokiem Sądu Specjalnego w Bydgoszczy mienie generała uległo konfiskacie na rzecz Skarbu Państwa. [[29 października]] [[1945]] Sąd Grodzki w Bydgoszczy przywrócił mu obywatelstwo polskie i nakazał zwolnienie jego majątku spod zajęcia. Po zwolnieniu z obozu schronienie znalazł u córki i jej męża, mjr. Edmunda Pożniaka. Pochowany na cmentarzu parafialnym w [[Dąbrówka Nowa (województwo kujawsko-pomorskie)|Dąbrówce Nowej]] w [[Gmina Sicienko|gminie Sicienko]].
 
== [[Awans służbowy|Awanse służbowe]]e ==
* [[Podporucznik|porucznik]] [[1886]]
* [[Porucznik|nadporucznik]] [[1890]]