M3 Lee: Różnice pomiędzy wersjami

Armia brytyjska (choć z konstrukcji niezadowolona) zamówiła M3 po tym, jak Amerykanie nie zgodzili się na produkcję brytyjskich projektów w swoich fabrykach. Zażądali jednak wprowadzenia kilku zmian w projekcie. Wersja brytyjska - nazwana M3 Grant (dla upamiętnienia generała Unii, późniejszego 18. prezydenta USA - [[Ulysses GrantGranta|Ulyssesa Granta]]) miała zmienioną wieżę, niższą bo pozbawioną wieży obserwacyjnej i wyposażoną w radio (co pozwoliło zmniejszyć załogę z 7 do 6 ludzi).

Kilka sztuk czołgu M3 miały w posiadaniu jednostki amerykańskie broniące Filipin przed Japończykami na przełomie 1941/1942 r. Właściwy jednak chrzest bojowy M3 przeszedł w rękach Brytyjczyków - 27 maja 1942 r. w czasie [[Bitwybitwa pod Ghazalą|Bitwabitwy pod GhazalaGhazalą]] i służył w jednostkach bojowych (zarówno brytyjskich jak i amerykańskich) do końca kampanii północno-afrykańskiej. Brytyjczycy otrzymali 2887 sztuk.

Bardzo szybko wyszły na jaw wady czołgu - choć M3 wykazał w wielu dziedzinach wyższość nad ówczesnymi czołgami brytyjskimi (wysoka niezawodność, lepsze uzbrojenie i opancerzenie). Szczególnie poważnym problemem była wysoka sylwetka co na płaskiej jak stół pustyni czyniło zeń łatwiejszy do trafienia cel. Szybko okazało się również, że 37 mm działko ppanc nie jest już wstanie sobie poradzić z coraz lepiej opancerzonymi pojazdami niemieckimi. Choć do armaty kal. 75 mm była amunicja ppanc. to umieszczenie działa w sponsonie bardzo utrudniało trafienie ruchomych celów a jego niskie położenie powodowało konieczność wystawienia całego pojazdu na ostrzał przeciwnika. Innym problemem (zwłaszcza w Tunezji) były nie najlepsze możliwości pokonywania terenu. Aby lista wad była pełna należy doliczyć niewystarczające opancerzenie w chwili gdy pojawiły się na polu walki niemieckie czołgi i działa samobieżne wyposażone w długolufowe działa (już wcześniej był łatwym celem dla niemieckich armat kal. 88 mm). Było to jedną z wielu przyczyn ogromnych strat w najbardziej znanym epizodzie z udziałem amerykańskich M3 czyli bitwie o przełęcz Kasserine w Tunezji na przełomie stycznia/lutego 1943 roku.

M3 okazał się za to dobrym pojazdem do walk na Dalekim Wschodzie - głównie z powodu nielicznej i niskiej wartości bojowej japońskiej broni pancernej oraz przeciwpancernej. Amerykanie użyli M3 w czasie walk o atol [[Makin]] w 1943 r. Najbardziej przysłużyły się jednak Brytyjczykom w walkach w [[Birma|Birmie]]. Okazały się idealne jako pojazdy wsparcia piechoty do walk w dżungli. Odegrały bardzo ważną rolę w bitwie o [[Imphal]] w 1944 r.