Żywa torpeda SLC została skonstruowana w oparciu o standardową [[Torpeda|torpedę]] kalibru 533 mm, stosowaną we włoskiej Marynarce Wojennej. Jej długość wynosiła 6,70 m. Napęd stanowił silnik elektryczny, zasilany przez 30 [[akumulatorAkumulator elektryczny|akumulatorów]]ów o napięciu 60 V. Pozwalało to osiągać prędkość 2,5 węzła na powierzchni i 1,5 węzła w zanurzeniu. Napęd torpedy posiadał cztery biegi. Trzy zakresy prędkości do przodu i jeden wstecz. Załogę pojazdu stanowiło dwóch ludzi: sternik (z reguły [[Oficer (wojsko)|oficer]]) i mechanik – [[podoficer]]. Siedzieli oni okrakiem na torpedzie w specjalnych siedziskach. Oba siedziska były nieco obudowane. Sternik posiadał przed sobą osłonę ze [[Szkło organiczneakrylowe|szkła organicznego]], która chroniła go prze bryzgami fal w czasie marszu na powierzchni. Za osłoną znajdowały się przyrządy kontrolno-pomiarowe torpedy. Za stanowiskiem mechanika znajdował się pojemnik rufowy. Znajdowały się w nim takie narzędzia jak nożyce do cięcia sieci zagrodowych, magnetyczne uchwyty do mocowania ładunków wybuchowych oraz zapasowe aparaty tlenowe. Obaj członkowie załogi byli ubrani w skafandry do nurkowania i aparaty tlenowe, które umożliwiały sześciogodzinne przebywanie pod wodą. Pojazdy typu SLC mogły zanurzać się na maksymalną głębokość 30 metrów. Uzbrojenie torpedy stanowiła odczepiana głowica bojowa o masie do 300 kg, wyposażona w zapalnik zegarowy.
W późniejszym okresie, skonstruowano nowocześniejszy model pojazdu. Był on znany pod oznaczeniem '''SSB''' ('''S'''iluro '''S'''an '''B'''artolomeo – Torpeda św. Bartłomieja). Była ona wyposażona w rodzaj niewielkiej kabiny zapewniającej większy komfort załodze.
