Poczucie własnej wartości: Różnice pomiędzy wersjami

'''Samoocena''' to uogólniona [[postawa]] w stosunku do samego siebie, która wpływa na [[nastrój]] oraz wywiera silny wpływ na pewien zakres [[zachowanie|zachowań]] osobistych i społecznych. Podstawą samooceny jest [[samowiedza]], czyli zespół sądów i opinii, które jednostka odnosi do własnej osoby. Te sądy i opinie dotyczą właściwości fizycznych, psychicznych i społecznych.

Według Nathaniela Brandena, wyróżniamywyróżnia się sześć filarów samooceny: świadomość, niezależność, prawość, celowość, asertywność oraz samoakceptacja.

Samoocenę można mierzyć na dwóch wymiarach -– wysokości i pewności. W tym sensie samoocena może być:

Zaburzenie poczucia własnej wartości powstaje zazwyczaj na podstawie [[komunikat]]ów podważających wartość dziecka, jakie dostaje ono od [[znaczący inny|osób znaczących]] (np. rodziców, opiekunów). Początkowo np. dziecko jest uważane za cenne samo w sobie, po prostu dlatego że jest i dostaje komunikaty od otoczenia stosowne do takiego sposobu jego postrzegania. Z czasem jednak na skutek rozmaitych oczekiwań otoczenia, czy sposobów wychowania otrzymuje komunikaty, które przekonują go albo pozwalają podejrzewać, że wartość jego jako człowieka zależy od rozmaitych czynników zewnętrznych lub od konkretnych działań, czy umiejętności. Tak wychowywane dziecko zaczyna się starać, by sprostać tym wymaganiom i zasłużyć ponownie na to, by móc się poczuć wartościowym i kochanym przez rodziców dzieckiem. Tak wychowywane dziecko staje się często także jako dorosły osobą zależną od otoczenia, [[poczucie umiejscowienia kontroli|zewnątrzsterowną]] i niepewną siebie (własnej elementarnej wartości jako człowieka).