Fairey Barracuda: Różnice pomiędzy wersjami

W drugiej połowie lat trzydziestych dowództwo [[Royal Air Force|Royal Air Force (RAF)]] ogłosił konkurs na budowę nowoczesnego samolotu torpedowego i bombowego dla lotnictwa floty ([[Fleet Air Arm]]), który miałby zastąpić używany dotychczas samolot [[Fairey Swordfish]]. Warunki technicznego nowego samolotu brytyjskie ministerstwo lotnictwo ogłoszono w październiku [[1937]] roku. Miał to być pokładowy samolot torpedowy, bombowy i rozpoznawczy, mogący działać w każdych warunkach atmosferycznych. Opracowania projektu i budowy prototypu podjęły się dwie wytwórnie: [[Supermarine]] i [[Fairey]]. W pierwszej wytwórni wykonano projekt samolotu oznaczony jako Typ 322 a w drugiej oznaczonej jako Typ 100.

Pod koniec [[1938]] roku zbudowano według tych projektów makiety samolotów, a w lutym [[1939]] roku ministerstwo lotnictwa po przeprowadzeniu badań zezwoliło na budowę dwóch prototypów porównawczych. W sierpniu [[1939]] roku ostatecznie zatwierdzono do produkcji seryjnej prototyp wykonany w wytwórni Fairey. Od raz podpisano także umowę na wykonanie 250 samolotów, której oznaczono jako ''Fairey Barracuda''. Początkowo prototyp miał być napędzany silnikiem rzędowym 24-cylindrowym w układzie „X”, potem jednak zdecydowano się na lżejszy [[silnik rzędowy]] 12-cylindrowy ''Rolls-Royce Meriln 30'' o mocy 1260 KM (927 kW). Samolot był zbudowany w układzie [[górnopłat]]a co zapewniało dobrą widoczność i ułatwiało zamocowanie podwieszanego uzbrojenia. Prototyp takiego samolotu oblatano [[7 grudnia]] [[1940]] roku. W czasie prób osiągnął on prędkość 430 km/h, wypróbowano również zrzut torped i bombardowanie z lotu nurkowego. W maju [[ 1941]] roku prototyp odbył loty próbne z pokładu [[lotniskowiec|lotniskowca]] [[HMS Victorius]].