Mauro Baldi: Różnice pomiędzy wersjami

| sukcesy = [[1977]] Eurocup Mégane Trophy (mistrz)<br />[[1980]] [[Grand Prix Makau]] (zwycięzca)<br />[[1981]] [[Europejska Formuła 3]] (mistrz)<br />[[1990]] Mistrzostwa Świata Samochodów Sportowych {mistrz)<br />[[1994]] [[24h Le Mans]] (zwycięzca)<br />[[1998]] [[12h Sebring]] (zwycięzca)<br />[[1998]], [[24h Daytona]] (zwycięzca)<br />[[2002]] [[24h Daytona]] (zwycięzca)

'''Mauro Baldi''' (ur. [[31 stycznia]] [[1954]] roku w [[Reggio Emilia]]) -– [[Włochy|włoski]] [[kierowca wyścigowy]].

Karierę rozpoczął w [[rajd|rajdach]],ach w [[1972]] roku. Szybko jednak przeszedł na wyścigi torowe. W [[1977]] roku zdobył tytuł mistrzowski Eurocup Mégane Trophy. Po tym sukcesie swoją karierę skierował w pojazdy single-seater (o otwartym nadwoziu). Zmiana okazała się trafna. Włoch bardzo szybko zaczął osiągać sukcesy, zwyciężając prestiżowe [[Grand Prix Makau]], w [[1980]] roku oraz [[Europejska Formuła 3|Europejską Formułę 3]], rok później.

W [[Formuła 1|Formule 1]] zadebiutował w [[1982]], w brytyjskim zespole [[Arrows]]. W całym sezonie czterokrotnie nie zdołał zakwalifikować się do wyścigów, ale zdobył łącznie dwa punkty, w wyścigach o [[Grand Prix Holandii Formuły 1|Grand Prix Holandii]] oraz [[Grand Prix Austrii Formuły 1|Grand Prix Austrii]]. Dwa punkty dały w ostatecznej klasyfikacji 25. miejsce.

W [[1983]] roku przeniósł się do [[Alfa Romeo]]. Konstrukcja bolidu okazała się dość dobra, ale za to bardzo wadliwa, czego konsekwencją było sześciokrotne ukończenie wyścigów, z czego dwukrotnie na punktachpunktowanej pozycji (szóste miejsce podczas [[Grand Prix Monako Formuły 1|Grand Prix Monako]] oraz piąte podczas [[Grand Prix Holandii]]). Dzięki trzem punktom został sklasyfikowany na 15.piętnastej pozycji.

Po tym, jak [[Benetton]] stał się sponsorem włoskiej ekipy, w zespole nie było już miejsca dla Mauro. Podpisał więc kontrakt z niedofinansowaną brytyjską stajnią [[Spirit (zespół wyścigowy)|Spirit Racing]] (był jej jedynym kierowcą). Słaby i awaryjny bolid nie pozwolił mu jednak na zdobycie punktów. Po tym, jak nie zakwalifikował się do [[Grand Prix Monako]], został zastąpiony przez Holendra [[Huub Rothengatter|Huuba Rothengattera]]. Do kokpitu powrócił na dwie ostatnie rundy, po tym jak Huub nie był w stanie opłacić swoich startów. Ponownie jednak nie zdobył punktów.

Rok [[1985]] był dla niego ostatnim w brytyjskim zespole oraz ostatnim w [[F1]]. Pomimo ogromnych problemów finansowych ekipa z Baldim postanowiła wystartować. Niestety, po trzech nieukończonych wyścigach, stajnia była zmuszona wycofać się z mistrzostw, pozostawiając w konsekwencji na lodzie Włocha. Po tym sezonie nie znalazł już dla siebie miejsca w [[Formuła 1|Formule 1]].

Po nie do końca udanej karierze w [[F1]], Baldi postanowił zaangażować się w wyścigi samochodów sportowych oraz długodystansowych. Osiągnął w nich znaczące sukcesy, m.in. mistrzostwo świata w wyścigach pojazdów sportowych, w [[1990]] roku, oraz zwycięstwo w [[24h Le Mans]], w [[1994]] roku. Poza tym triumfował w [[12h Sebring]] ([[1998]]) oraz dwukrotnie w [[24h Daytona]] ([[1998]] i [[2002]]).