Fachr ad-Din II: Różnice pomiędzy wersjami

 

Fachr ad-Din II pochodził ze znaczącego rodu arabskiego Maanów wywodzących się z [[Irak]]u, którzy chroniąc się przed prześladowaniami krzyżowców przybyli do Libanu w 1120 r. i osiedlili się w regionie Szuf (Shouf), a następnie przyjęli wyznanie [[druzowie|druzyjskie]]. Należeli do klanu druzyjskiego o orientacji kajsyckiej, czyli do Arabów północnych w odróżnieniu do południowych – Jemenitów, pomiędzy którymi istniał głęboki antagonizm. Pochodzenie Maanów nie jest całkowicie znane. Założyciel rodu, legendarny Maan al-Ajjubi był na służbie [[Burydzi|burydzkiego]] władcy [[Damaszek|Damaszku]], [[Tughtakin]]a, i wsławił się w walce z krzyżowcami.

W 1622 r., gdy sułtan nadał mu dodatkowe lenna, rządca turecki prowincji damasceńskiej - Mustafa, sprzeciwił się decyzji sułtana i wyruszył przeciwko księciu Fachr ad-Dinowi II. W pobliżu Akkar w dolinie Bekaa, libański emir rozbił wojska Mustafy, a jego samego wziął do niewoli. Po tym zwycięstwie stał się niepodzielnym władcą całego [[Lewant]]u od [[Aleppo]] do [[Egipt]]u. Po umocnieniu władzy książę przystąpił do modernizacji kraju. Sprowadzał z zaprzyjaźnionej Toskanii i [[Włochy|Włoch]] ekspertów w zakresie rolnictwa, a w szczególności uprawy morwy i oliwek, hodowli zwierząt i budownictwa. Miasta nadbrzeżne [[Bejrut]] i [[Sydon]] za czasów panowania księcia zostały rozbudowane, upiększone nowymi wspaniałymi pałacami, posągami i terenami zieleni. Książę słynął z tolerancji religijnej, przyzwalał na budowę kościołów, klasztorów i na działalność misji chrześcijańskich. Za jego czasów rozpoczął się napływ [[Kościół maronicki|maronickich]] rolników w region Szuf, którzy znani byli ze swej pracowitości i umiejętności uprawy ziemi, dlatego chętnie ściągani byli przez feudalne rody druzyjskie, które aby zatrzymać ich na stałe, przeznaczały swoją ziemię na zasiedlanie i budowę kościołów.

 

 

== Bibliografia ==

[[Kategoria:Władcy]]

[[Kategoria:Historia Libanu]]

 

[[ar:فخر الدين المعني الثاني]]