Karabin automatyczny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
|||
Linia 12:
Początkowo planowano po prostu stworzyć samoczynno-samopowtarzalne konstrukcje zasilane amunicją karabinową. Przed I wojną światową powstało wiele tego rodzaju broni, z których weszła do masowej produkcji jedna, [[karabin Fiodorowa|Awtomat Fiodorowa wz. 1916]], strzelający słabym japońskim nabojem karabinowym kalibru 6,5 mm.
Wraz z pojawieniem się konstrukcji na nabój pośredni, pojawiły się problemy z klasyfikacją tej broni, co wynikało z braku odpowiedniego słownictwa. Jedną z pierwszych wprowadzonych masowo do uzbrojenia broni tego typu (pomijając amerykański karabinek samopowtarzalny [[Karabinek M1|M1 Carbine]]) był niemiecki karabin automatyczny [[Karabin StG44|Sturmgewehr 44]]. Jego nazwa (''karabin szturmowy''), tłumaczona dosłownie, przyjęła się po wojnie jako określenie tej konstrukcji m.in. w krajach anglojęzycznych ("assault rifle"), hiszpańskojęzycznych ("fusil de asalto") czy francuskojęzycznych ("fusil d'assault"), a od przełomu lat 80. i 90. także w Polsce.
W latach 1950. szukając naboju pośredniego o lepszych parametrach balistycznych i przebijalności zaczęto zmniejszać jego średnicę, zaś zwiększać szybkość wylotową, czego przykładem jest wprowadzenie, wraz z karabinem automatycznym M16A1 (AR-15) naboju 5,56 mm x 45, przyjętego w latach 1980. jako standard NATO. Jest to obecnie najbardziej rozpowszechniona amunicja tego rodzaju na świecie (obok rosyjskiej 7,62 mm x 39 wz. 1943, zasilającej miliony wyprodukowanych karabinów AK/AKM i pochodnych). W dwadzieścia lat później swoją amunicję tego typu opracowali również Rosjanie - nabój 5,45 mm x 39 wz. 1974, zaś w latach 1990. także Chińczycy - nabój 5,8 mm x 42.
| |||