Kujawsko-Pomorskie Centrum Kultury w Bydgoszczy: Różnice pomiędzy wersjami

 

Budynek został wzniesiony w latach 1908–1909 r. z inicjatywy Ojczyźnianego Związku Kobiet jako zakład leczniczy dla niemowląt. Bardzo duża [[śmiertelność]] wśród [[niemowlę|niemowląt]] (w 1908 r. w Bydgoszczy wynosiła 22 %) spowodowana szczególnie przez ostre [[choroby zakaźne]], [[zapalenie płuc|zapalenie płuc]] i [[biegunka|biegunki]] sprawiła pilną potrzebę usprawnienia opieki medycznej. Cesarzowa niemiecka [[Augusta Wiktoria von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg|Augusta Wiktoria]] wystąpiła z apelem o budowanie w większych miastach specjalnych [[Żłobek (edukacja)|żłobków]] dla niemowląt (Säulingsheime). W Bydgoszczy szybko powstała specjalna [[fundacja]], która postawiła sobie za cel budowę szpitalnego żłobka połączonego z kuchnią ludową dla ubogich. Magistrat przekazał nieodpłatnie działkę budowlaną przy obecnym pl. Kościeleckich (ówczesnym Hann von Weyhern Platz), obok istniejącej już szkoły i [[Kościół św. Andrzeja Boboli w Bydgoszczy|fary ewangelickiej]]. Do pisemnego nadania tejże działki dołączony był projekt budowlany rzeczonego zakładu, sporządzony przez miejskiego radcę budowlanego Karla Meyera. Środki na budowę w wysokości 60 000 marek przekazał bogaty rentier bydgoski, Julius Berger, i na jego osobiste życzenie zakład ów nazwano imieniem cesarzowej – Auguste-Viktoria-Heim. Na parterze budynku znalazła miejsce kuchnia dla ubogich, z jadalnią dla 100 osób. Piętro zajmował ośrodek dla niemowląt będący niewielkim, 25 łóżkowym szpitalem z 3 salami chorych, oszkloną werandą, tarasem, kuchnią, łazienką, mieszkaniem dla siostry przełożonej i piastunek. Na poddaszu zlokalizowano pralnię, suszarnię oraz pokój dla personelu pomocniczego.

Po I wojnie światowej istnienie odrębnego ośrodka szpitalnego dla niemowląt nie było już konieczne, jego rolę przejął oddział dziecięcy w szpitalu św. Floriana. Pilną była natomiast potrzeba stworzenia schroniska dla porzuconych, nieślubnych dzieci, wydzierżawiono więc obiekt od Niemieckiego Stowarzyszenia Kobiet (Deutscher Frauenverein) i zorganizowano tu schronisko dla niemowląt do 2 roku życia. Zatrudniano 6 sióstr miłosierdzia, 5 służących, 2 uczennice i palacza, później również mamki do karmienia piersią. Rocznie przebywało tu około 140 dzieci.

W [[1939]] r. Niemcy przywrócili w budynku ośrodek dla niemowląt, a po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] obiekt nadal służył lecznictwu: w latach 1945–1946 mieściła się tu Stacja Opieki nad Matką i Dzieckiem. Potem na krótki czas zmieniono jego funkcję - budynek przez kilka miesięcy zajmowało wojsko, a przez następne kilka lat służył celom mieszkalnym. W latach 1951–2000 znajdowała się tu Specjalistyczna Poradnia Dziecięca działająca w ramach Centralnej Wojewódzkiej Poradni Ochrony Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka. W 2000 r. budynek zmienił funkcję, obecnie mieści się tu siedziba Wojewódzkiego Ośrodka Kultury i Sztuki „Stara Ochronka” w Bydgoszczy.