W 1322 oczyścił się z zarzutów [[Jan Muskata|Jana Muskaty]] o sprzeniewierzenie pieniędzy zbieranych na [[kolekta papieska|kolektę papieską]]. W 1328 jego wysłannik zdefraudował 20 grzywien złota, przeznaczonego dla papieża. W 1329 po raz drugi padł ofiarą oszustwa, gdy wysłany przez niego zakonnik krzyżacki zawłaszczył pieniądze biskupa. Wszedł wówczas w konflikt z kolektorem i nuncjuszem papieskim w Polsce [[Piotr z Alwerni|Piotrem z Alwernii]], który oskarżał go o rabunek dóbr kościelnych. Papież w [[1334]] odwołał nuncjusza. Stanął na czele opozycji wobec [[Kazimierz Wielki|Kazimierza Wielkiego]], niechętny jego polityce ustępstw wobec Krzyżaków. W [[1334]] rzucił [[Ekskomunika|klątwę]] na króla i nałożył [[interdykt]] na diecezję. Wystąpił w obronie wolności biskupstwa krakowskiego wobec monarchii i przeciwko jej obciążeniom finansowym na rzecz państwa. W odpowiedzi Kazimierz oskarżył biskupa przed papieżem o zdradzanie tajemnic stanu, nawoływanie do buntu i nadużycia w nadawaniu [[beneficjum|beneficjów kościelnych]]. Napominany przez papieża do pojednania z królem, pozostał nieprzejednany. W [[1338]], gdy [[ekskomunika|ekskomunikowany]] król wszedł do katedry [[wawel]]skiej biskup przerwał nabożeństwo. Dokonał też najazdu zbrojnego na Wawel pod nieobecność króla, by uwolnić swojego sługę. Stał się jednym z głównych świadków w [[proces warszawski 1339|procesie warszawskim]] w [[1339]] przeciwko Krzyżakom. Posłował do papieża do [[Awinion]]u w celu zatwierdzenia wyroku tego procesu. W [[1341]] papież mianował go swoim komisarzem do pertraktacji z zakonem krzyżackim, w tym roku otrzymał też [[paliusz]] arcybiskupi. W [[1343]] pojednał się z Kazimierzem, nie podpisał się jednak pod [[pokój kaliski|pokojem kaliskim]] (1343).
