Wataha: Różnice pomiędzy wersjami

== Polowanie ==

Ssaki drapieżne polujące samotnie atakują ofiary równe co do wielkości lub mniejsze od siebie<ref>Bourliere, F. (1963). Specific feeding habits of African carnivores. African Wildlife 17: 20-27.</ref>. Skoordynowane polowanie grupy drapieżników pozwala przełamać to ograniczenie i polować nawet na duże [[ssaki kopytne]]. Psowate polują najczęściej poprzez długotrwałą gonitwę ofiary na otwartych terenach trawiastych, gdzie polowanie grupowe ma znacznie większe szanse na zakończenie sukcesem. Wataha goniąca ofiarę o dużych rozmiarach stara się zagonić ją w miejsce uniemożliwiające dalszą ucieczkę, następnie otoczyć i pochwycić za gardło. Broniąca się ofiara jest jednocześnie atakowana z różnych stron, kąsana w miękkie części ciała, co doprowadza do jej osłabienia, a nawet wykrwawienia. Obserwowane przez badaczy watahy wilków przeprowadzały zorganizowane polowania, złożone z etapów obserwacji ofiary, podziału grupy na naganiających i czatujących w ukryciu, okrążenie ofiary przez naganiających i zapędzanie w kierunku czatujących członków watahy. Największą skuteczność polowań stwierdzono u likaonów<ref name=OW/>.

 

{{Przypisy}}