Antoninus Pius: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
linki |
linki |
||
Linia 17:
Pochodził z rodziny senatorskiej z [[Nemausus]] w [[Galia Narbońska | Galii Narbońskiej]]. Urodził się w [[Lanuvium]] jako syn Tytusa Aureliusza Fulvusa, konsula roku 89 i Arrii Fadilli. Po śmierci ojca wychowywany przez dziadka ze strony matki Gnejusza Ariusza Antoninusa i przez drugiego męża matki, Publiusza Juliusza Lupusa.
Pomiędzy 110 a 115 rokiem poślubił [[Faustyna Starsza | Annię Galerię Faustynę Starszą]], córkę konsula Marka Anniusza Werusa. Miał z nią czworo dzieci: Marka Aureliusza Fulvusa Antoninusa, Marka Galeriusza Aureliusza Antoninusa, Aurelię Fadillę, Annię Galerię Faustynę, późniejszą żonę cesarza Marka Aureliusza.
Po odbyciu [[kwestor | kwestury]] i [[pretor | pretury]] Antoninus uzyskał konsulat w 120 roku. Zwrócił na siebie uwagę cesarza Hadriana i został wybrany jednym z czterech prokonsulów administrujących Italią. Był członkiem cesarskiego consilium, czyli nieformalnej rady Hadriana. Niedługo potem został prokonsulem [[
Linia 37:
Za panowania Antonina Piusa wzrosła pozycja greckich elit w Cesarstwie. Dwaj Ateńczycy, Lucjusz Stacjusz Kwadratus i [[Herod Attyk|Herodes Atticus]] zostali konsulami w roku 142. W 143 roku [[retor]] [[Eliusz Arystydes]] wygłosił w Rzymie słynne przemówienie będące pochwałą Imperium Rzymskiego i rządów Antoninów. Grecy doceniali politykę cesarza w dziedzinie sądownictwa i wspierania helleńskiej edukacji. W 145 roku wykryto i zlikwidowano spisek przeciw cesarzowi zawiązany przez Korneliusza Priscianusa i Atiliusa Titianusa. Źródła informują, że po skazaniu bezpośrednich winnych cesarz zabronił dalszego śledztwa w sprawie domniemanej próby obalenia legalnej władzy. W roku 148 obchodzono hucznie dziewięćsetną rocznicę założenia [[Rzym | Rzymu]]. W roku 141 cesarz polecił wybudować w Rzymie świątynię ku czci swej żony [[Faustyna Starsza | Faustyny]]. W 145 roku Antoninus Pius wzniósł w Rzymie świątynię boskiego [[Hadrian | Hadriana]], czyli Hadrianeum.
Za czasów Antoninus Piusa żył opisany przez [[Lukian z Samosat | Lukiana z Samosat]] filozof i przywódca religijny działający w Grecji i Azji Mniejszej [[Peregrinos Proteus | Proteusz Peregrinos]]. Prawdopodobnie w tych właśnie czasach w Abonuteichos w Azji Mniejszej zaczął się rozwijać kult [[Glykon | Glykona]] zapoczątkowany przez [[Aleksander z Abonuteichos | Aleksandra z Abunoteichos]]. Najprawdopodobniej za panowania Antonina poniósł męczeńską śmierć biskup Smyrny św.[[Polikarp]]. Św. Justyn męczennnik skierował do cesarza jedną ze swych Apologii. Na lata czterdzieste II wieku datuje się także działalność [[Marcjon
Politykę ekonomiczną Antonina Piusa cechowała daleko idącą oszczędność w wydatkach państwowych. W miastach gnębionych kłopotami finansowymi niekiedy umieszczał na krótki czas specjalnych urzędników zwanych curatores rei publicae, by zlikwidować problemy ekonomiczne. Założył instytucję ratio privata dla pokrywania wydatków cesarza i jego rodziny. Pozostawił swoim następcą sporą nadwyżkę w skarbie. Jego rządy są często uważane za szczytowy okres rozwoju i pomyślności Cesarstwa Rzymskiego w niemal wszystkich dziedzinach. Gospodarka państwa Rzymskiego, oparta na rolnictwie, rzemiośle i handlu osiągnęła apogeum rozwoju. Bogacące się warstwy wyższe Imperium podnosiły swój status i podkreślały zamożność poprzez fundowanie okazałych budynków w miastach na terenie całego Cesarstwa.
Antoninus Pius cieszył się powszechnie dobrą opinią z uwagi na swoją przystępność, łaskawość, umiłowanie pokoju i wysoce moralny tryb życia. Przebywał przez większość czasu w Rzymie i nie opuszczał Italii, przyjmując delegacje z wszystkich prowincji.
| |||