Armand-Emmanuel du Plessis: Różnice pomiędzy wersjami

Początkowo powracających Burbonów popierała dawna arystokracja i dawne klasy posiadające. Jednak polityka protekcjonizmu ekonomicznego sprawiła, że siły rojalistów powiększyły się o burżuazję, przemysłowców, producentów zboża i hodowców. Jednak wynikający z tej polityki zastój w handlu zagranicznym oraz wzrost cen rujnował niższe warstwy społeczne. Bogaciły się natomiast wyższe warstwy, które miały ponadto pełnię praw politycznych. Długi okres pokoju jaki przeżywała wówczas Francja sprawił, że kraj stał się zamożny i ludny. Nie przywrócono wielkiej przedrewolucyjnej własności ziemskiej, wzrastała natomiast liczna gospodarstw średnich i drobnych. Rozwijała się nauka ([[André Marie Ampère]], [[Jean Baptiste Fournier]]), filozofia ([[Henri Saint-Simon]]) i romantyczna literatura ([[Alphonse de Lamartine]], [[François René de Chateaubriand]], [[Victor Hugo]], [[Alfred de Vigny]]). Zwiększało się również bogactwo burżuazji spowodowane wzrostem produkcji przemysłowej. Odbył się on jednak kosztem wyzysku robotników. W fabrykach pracowały również kobiety i dzieci, pracowano również nocą, łączny czas pracy wynosił 13-16 godzin dziennie. Robotnicy żyli w skandalicznych warunkach bytowych. W [[1816]] roku premier zajął 16 fotel w akademii francuskiej.

 

 

Zmiana kursu nastąpiła w [[1820]] r. [[13 lutego]] fanatyczny republikanin [[Louis Pierre Louvel]] zasztyletował bratanka Ludwika XVIII, [[Karol Ferdynand (książę de Berry)|księcia de Berry]], gdy ten odprowadzał żonę do powozu w trakcie przedstawienia w Operze paryskiej. Upadł rząd Decazes'a obwiniany przez ultrakonserwatystów o popieranie liberalizmu i tolerowanie demoralizacji, w wyniku czego doszło do zamachu (w tym tonie opublikowano m.in. czterystustronicowy "Projekt oskarżenia" autorstwa Clausela de Coussergues). Ludwik XVIII ponownie na premiera powołał Richelieu, który zgodził się na to dopiero po zapewnieniu przez [[Karol X Burbon|brata króla, hrabiego d'Artois]], że będzie on popierał ten rząd. Po wyborach w listopadzie [[1820]], z których prawica wyszła wzmocniona a opozycja liberalna rozbita, do rządu weszli dwaj ultrakonserwatyści: [[Jean-Baptiste de Villèle|Villèle]] jako minister bez teki oraz Corbière jako minister oświaty. Nie usatysfakcjonowało to jednak stronnictwa [[Karol X Burbon|hrabiego d'Artois]], które dążyło do usunięcia Richelieu. W końcu Richelieu udał się do [[Karol X Burbon|hrabiego d'Artois]] przypomnieć mu jego obietnicę, iż jego przyjaciele nie będą go atakować, lecz popierać do końca, na co brat króla odpowiedział: ''Drogi diuku, potraktował pan sylaby zbyt dosłownie, a poza tym okoliczności były wtedy takie trudne!''<ref>José Cabanis, Karol X. Król-ultras, PIW, Warszawa 1981, s. 225</ref>. Ostatecznie w grudniu [[1821]] rząd Richelieu upadł i powstał ultrakonserwatywny rząd [[Jean-Baptiste de Villèle|Villèle]]. Popierał go królewski brat, [[Karol X Burbon|hrabia d'Artois]], arystokracja, Kościół, konserwatywne kluby, komitety, gazety i stowarzyszenia. Rozpoczęły się represje wobec opozycji.