Agitacja: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Agitacja w Związku Radzieckim ==

''Główna rzecz jednak – to, oczywiście, propaganda i agitacja wśród wszystkich warstw ludu'' - wskazywał Lenin<ref>Włodzimierz Ilicz Lenin, Co robić?, Dzieła wybrane, tom 1, Moskwa 1948, strona 243.</ref>.

 

 

=== Istota ===

''Agitacja polityczna jest jednym z potężnych środków komunistycznego wychowania mas pracujących, podnoszenia ich socjalistycznego uświadomieni'' – wskazują autorzy dzieła ''O agitacji'', wydanego w 1952 roku<ref>O agitacji, Książka i Wiedza, Warszawa 1952, strona 5 i następne.</ref> i dodają, że skupia ona masy wokół [[partia komunistyczna|partii komunistycznej]], wyjaśnia politykę partii i rządu, popularyzuje plany gospodarcze i mobilizuje do walki o zbudowanie '''społeczeństwa komunistycznego'''.

 

 

=== Formy ===

'''Formami ustnej agitacji''' są referaty i przemówienia na zebraniach, pogadanki grupowe i indywidualne, wspólne czytanie gazet.

 

=== Język ===

Agitator, wskazuje [[Włodzimierz Lenin|Lenin]], powinien mówić jasno i prosto, językiem zrozumiałym dla mas, odrzuciwszy trudne terminy, obce wyrazy. Ma używać dobrze znanych i jaskrawych przykładów dla przekazania pewnej [[idea|idei]], wzbudzenia uczuć. Zwracać się w różny sposób do różnych odbiorców i używając różnych form przekazu: przemówień, wystąpień na zebraniach, prasy.

 

=== Gazety ===

Zasadniczymi formami '''wykorzystywania gazet w pracy agitacyjnej''' wśród szerokich mas pracujących są: głośne czytanie gazet, przeglądy prasowe (prasówki) i witryny prasowe. Głośne czytanie ma na celu zapoznanie z treścią najważniejszych artykułów, poinformowanie o najważniejszych wydarzeniach; jest w nim miejsce na zadawanie pytań agitatorowi i dyskusję. Przegląd prasowy to nie tylko wybór istotnych dla danego kręgu odbiorców artykułów, ale także ich objaśnienie, komentarz do nich; posługuje się w nim zarówno cytatem jak i streszczeniem treści.

 

=== Referaty polityczne ===

'''Referaty polityczne''' są uzupełnieniem działań agitacyjnych. Są to wystąpienia pracowników aparatu partyjnego, służące do wyjaśniania masom pracującym uchwał partii i rządu, sytuacji międzynarodowej, polityki zagranicznej<ref>O agitacji, Książka i Wiedza, Warszawa 1952, strona 100 i następne. </ref>. Są wygłaszane przez najbardziej wyrobionych polityczne i doświadczonych członków partii, często pełniące wysokie stanowiska we władzach lokalnych lub centralnych.