Bitwa pod Magierowem: Różnice pomiędzy wersjami

W końcu stycznia 1657 roku od południa wpadła w granice [[Korona Królestwa Polskiego|Polski]] potężna armia [[Siedmiogród|siedmiogrodzka]] dowodzona osobiście przez księcia Siedmiogrodu [[Jerzy II Rakoczy|Jerzego Rakoczego]]. W drugiej połowie lutego armia Rakoczego, która liczyła 25 000 żołnierzy, połączyła się z armią [[Kozacy zaporoscy|kozacką]] [[Anton Żdanowicz|Antona Żdanowicza]] liczącą 10 000 żołnierzy. W marcu Rakoczy wzmocnił dowodzoną przez generała [[Paweł Wirtz|Pawła Wirtza]] [[Szwecja|szwedzką]] załogę [[Kraków|Krakowa]] siłą 2500 żołnierzy<ref>[http://www.polityka.pl/archive/do/registry/secure/showArticle?id=3352542 Archiwum tygodnika POLITYKA<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref>, a w kwietniu spotkał się z królem Szwecji [[Karol X Gustaw|Karolem Gustawem]], by w maju zdobyć [[Brześć Litewski]]. Z trudnej sytuacji wybawiła [[I Rzeczpospolita|Rzeczpospolitą]] [[Dania]], która wykorzystując zaangażowanie Karola Gustawa w Polsce zaatakowała w czerwcu Szwecję. Wspólnie ze [[Gustaw Otto Stenbock|Stenbockiem]] Rakoczy przez cztery dni okupował w czerwcu [[Warszawa|Warszawę]], jednak dni powodzenia dobiegały końca. Stenbock [[22 czerwca]] zostawił sprzymierzeńców i na rozkaz swego króla ruszył do Danii. Osamotnieni Siedmiogrodzianie i Kozacy, nie widząc szans na zwycięstwo, postanowili wycofać się do granicy węgierskiej.