Jan Biskupiec: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1414]] został [[prowincjał]]em polskiej prowincji zakonu. Był bliskim współpracownikiem, spowiednikiem i doradcą króla [[Władysław Jagiełło|Władysława Jagiełły]]. W latach [[1409]] - [[1410]] brał udział w [[Sobór w Pizie|soborze w Pizie]]. Aby objąć [[diecezja chełmska (katolicka)|biskupstwo chełmskie]] - z polecenia samego króla - zrzekł się w [[1417]] r. funkcji prowincjała Dominikanów. Wdał się w konflikt z biskupem krakowskim [[Zbigniew Oleśnicki (kardynał)|Zbigniewem Oleśnickim]], którego przedmiotem była sprawa przyłączenia archidiakonatu lubelskiego (należącego do [[diecezja krakowska|diecezji krakowskiej]]) do biskupstwa chełmskiego.

Zachowane w [[Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu|Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu]] ustawy czterech [[synod]]ów (1434-1440, 1440/41, 1445 i 1449), których autorem był biskup chełmski, stanowią wyjątkowy dokument dziejów diecezji chełmskiej. Dopiero na tle owych statutów synodalnych możemy w pełni docenić osobowość Jana Biskupca jako zakonnika, biskupa i męża stanu.

[[Kategoria:Biskupi chełmscy]]

[[Kategoria:Urodzeni w 1376]]