Eryk I Stary: Różnice pomiędzy wersjami

'''Eryk I Stary''' (Horik Starszy), ur. 814 r, zamordowany w 854 r., syn króla [[Godfreda]]. Panował od 827 roku. W latach 833-835, wykorzystując chaos panujący w cesarstwie organizował łupieżcze wyprawy na [[Fryzję]]. Kontynuował je również po powrocie [[Ludwika Pobożnego]] do władzy. Jednocześnie zapewniał cesarza o swej niewinności, przyjmując od niego środki finansowe na walkę z piratami. Po każdym ataku na [[Fryzję]] wysyłał do cesarza poselstwo z deklaracjami lojalności i darami dla [[Franków]]. W [[838]] roku poinformował cesarza o unieszkodliwieniu [[wikingów]] odpowiedzialnych za grabieże, i zażądał, by cesarz wyraził mu wdzięczność ofiarując zwierzchnictwo nad Fryzją i [[Obodrytami]]. Ludwik wiedząc, że Obodryci i Frankowie, zmęczeni zwierzchnictwem Franków usiłują sprzymierzyć się z [[Duńczykami]] - odmawia. W 839 roku po kolejnej wyprawie na Fryzję Horik wysłał poselstwo z darami i deklaracją pokoju. Po wyrazach ubolewania ze strony Duńczyków obaj władcy przysięgają sobie wieczną przyjaźń. Po śmierci Ludwika w 840 roku Horik przez 5 lat zachował neutralność, umacniając z kolei swój sojusz z Obodrytami. W 845 roku owy cesarz, [[Ludwik Niemiecki]] zaatakował Obodrytów. W odwecie Horik z flotą sześciuset okrętów wpłynął pod prąd Łabą, złupił i spalił Hamburg.