'''Eryk I Stary''' (''Horik Starszy)'', ur. 814 r, zamordowany w 854 r.,) – syn króla [[Godfred]]a. Panował od 827 roku. W latach 833-835, wykorzystując chaos panujący w cesarstwie organizował łupieżcze wyprawy na [[Fryzja (kraina historyczna)|Fryzję]]. Kontynuował je również po powrocie [[Ludwik Pobożny|Ludwika Pobożnego]] do władzy. Jednocześnie zapewniał cesarza o swej niewinności, przyjmując od niego środki finansowe na walkę z piratami. Po każdym ataku na Fryzję wysyłał do cesarza poselstwo z deklaracjami lojalności i darami dla [[Frankowie|Franków]]. W [[838]] roku poinformował cesarza o unieszkodliwieniu [[wiking]]ów odpowiedzialnych za grabieże, i zażądał, by cesarz wyraził mu wdzięczność ofiarując zwierzchnictwo nad Fryzją i [[Obodryci|Obodrytami]]. Ludwik wiedząc, że Obodryci i Frankowie, zmęczeni zwierzchnictwem Franków usiłują sprzymierzyć się z [[Duńczyk]]ami odmówił. W 839 roku po kolejnej wyprawie na Fryzję Horik wysłał poselstwo z darami i deklaracją pokoju. Po wyrazach ubolewania ze strony Duńczyków obaj władcy przysięgają sobie wieczną przyjaźń. Po śmierci Ludwika w 840 roku Horik przez 5 lat zachował neutralność, umacniając z kolei swój sojusz z Obodrytami. W 845 roku nowy władca, [[Ludwik II Niemiecki|Ludwik Niemiecki]] zaatakował Obodrytów. W odwecie Horik z flotą sześciuset okrętów wpłynął pod prąd [[Łaba|Łabą]], złupił i spalił [[Hamburg]].
